Teatr Telewizji TVP

123

10 pięter

10 pięter

„10 pięter” otrzymało pierwszą nagrodę w zorganizowanym niedawno przez Teatr TV konkursie na utwór dramatyczny. Autorem sztuki jest Cezary Harasimowicz, czołowy polski scenarzysta filmowy ("Bandyta", "Ekstradycja 3"), laureat prestiżowej amerykańskiej nagrody Hartley - Merrill.

„10 pięter” to dramat na wskroś współczesny. Historia, którą opowiada, wydarzyła się naprawdę, była szeroko komentowana w mediach. Podmiotami autentycznych wydarzeń uczynił Harasimowicz postacie fikcyjne, wywodzące się z różnych grup społecznych i zawodowych. W efekcie powstał zbiorowy portret dzisiejszych Polaków. Portret z przewagą barw ciemnych i chłodnych, zaludniony przez jednostki samotne, cierpiące, zestresowane, wiecznie nie mające czasu, z karkiem mocno zgiętym pod brzemieniem najpilniejszej z dzisiejszych konieczności – zarabiania pieniędzy.

W smutnym, lecz jakże prawdziwym świecie Harasimowicza ludzie zmienili się w towary, poddane prawu popytu i podaży. Nikt nie wyobraża już sobie istnienia bez ciągłego zabiegania o stan portfela, bez jak najlepszego sprzedania swojego czasu, zdolności i umiejętności. Bohaterowie uwikłani w sieć zawodowych, często upokarzających, momentami wręcz upadlających, zobowiązań nie mają czasu na miłość, przyjaźń, szczerą rozmowę, życie rodzinne. Nawet tym, którym nieźle się powodzi, przez myśl nie przejdzie, by zejść z drogi, wiodącej przecież w próżnię. To wbrew logice współczesnej cywilizacji, to towarzyski wyrok śmierci, upadek na dno drabiny społecznej. Człowiek bez odpowiedniej ilości gotówki jest, by zacytować jedną z postaci, jak „gówno”.

Nawet czyjeś nieszczęście nie wyrywa ludzi z amoku. Jeden z bohaterów, który przyczynił się do samobójstwa dziecka, zdaje się nie mieć z tego powodu specjalnych wyrzutów sumienia. Gorsze jest co innego, że „wypieprzyli” go z pracy. Na trzeźwą ocenę współczesnego świata zdobywają się w świecie Harasimowicza tylko ludzie starsi. Oni nie zatracili jeszcze wrażliwości, instynktów moralnych. Mogą wszakże pozwolić sobie na ten luksus – za niczym już nie gonią, nie muszą zabiegać o uznanie szefa, nie mają złudzeń, spokojnie czekają na śmierć. Opuszczeni, lekceważeni, zepchnięci na margines życia widzą jasno czyjąś krzywdę, ból, nieszczęście. Widzą, lecz nie mają sił, by coś zmienić.

Blokowisko dużego osiedla. Trzynastoletni Mały i nieco starszy Big kradną batoniki w supermarkecie. Miał to być wymyślony przez Biga test na odwagę Małego. Niestety, obaj zostali przyłapani na gorącym uczynku przez ochroniarza Marka. Big zostaje zakuty w kajdanki i zatrzymany jako zakładnik. Mały ma przyprowadził dziadka, który pod nieobecność przebywających w Kanadzie rodziców, sprawuje opiekę nad chłopcem. Wychodząc ze sklepu zszokowany trzynastolatek słyszy jak jego kolega próbuje zrzucić całą winę na niego. To przepełnia czarę goryczy samotnego, zaniedbanego, nadwrażliwego chłopaka. Mały wbiega na dziesiąte piętro bloku i skacze z okna. Jego śmierć staje się punktem wyjścia do opowieści o losie ludzi, którzy mieli szansę zapobiec tragedii, lecz z różnych względów nie zrobili tego.

14 maja o północy

14 maja o północy

Bogaty przemysłowiec Martin Antofagasta otrzymuje listy z pogróżkami, z których wynika, że musi zginąć. Dokładnie podany jest termin zgonu: 14 maja o północy. Przerażony wynajmuje prywatnego detektywa. Strzegą go również dwaj policjanci. Pogróżki to skutek pewnej tajemnicy z przeszłości Antofagasty. Ktoś pragnie się zemścić za to, co zrobił mężczyzna. Czy uda się go ochronić? I czy tajemnica wyjdzie na jaw?

Autor: Andrzej Wydrzyński
Reżyseria: Stanisław Zaczyk
Realizacja tv: Anna Minkiewicz
Scenografia: Józef Napiórkowski

Obsada: Ignacy Machowski (Martin Antofagasta), Halina Kowalska (Claudia), Jerzy Kamas (Fernando Stanterini), Janusz Zakrzeński (Antonio Angelo), Czesław Roszkowski (Pedro), Barbara Bargiełowska (Paula), Eugeniusz Kamiński (Roberto), Lech Sołuba (Marco Vittorini), Leonard Pietraszak (Franco Tombari),  Henryk Łapiński (Policjant)

19. południk

19. południk

W czerwcu 2003 roku w narodowym referendum 73 proc. uprawnionych do głosowania opowiedziało się przeciwko przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej. Latem tego samego roku zdarzyło się wielkie zaćmienie słońca. Wkrótce potem na niebie pojawiła się kometa, nad Warszawą zaś widywano w obłokach mogiłę i krzyż ognisty.

Z woli przeważającej większości wyborców prezydentem RP został Bartłomiej Czop. Dotychczasowy prezydent Kazimierz Czechmeszyński i jego zwolennicy są tym faktem wstrząśnięci. Bartłomiej Czop zaś bardzo szybko pokazuje, na co go stać. Z jednakową determinacją i prostactwem rozwiązuje problemy wewnętrzne i zewnętrzne. Przestępców pozbywa się, każąc ich niby to przypadkiem zamordować. Bezrobocie likwiduje zatrudniając ludzi przy budowie muru na granicy wschodniej. Zrywa stosunki z Niemcami, Rosją i Stanami Zjednoczonymi, łamiąc układy swego poprzednika i własne. Nie przebierając w środkach, dąży do ustanowienia „oświeconej dyktatury”.

33 omdlenia

33 omdlenia

Telewizyjna wersja przedstawienia z Teatru STU w Krakowie (premiera w styczniu 1994). Na spektakl składają się trzyminiatury dramatyczne: „Oświadczyny”,„Niedźwiedź”,„Jubileusz”, połączone fragmentami „Łabędziego śpiewu” i „Rozmowy o teatrze” Antoniego Czechowa (1860-1904).

Mistrzowsko rozegrane scenki łączy też ta sama obsada i elementy scenografii, sugerujące związek pomiędzy poszczególnymi historyjkami. Każdy z wykonawców pojawia się w trzech wcieleniach. Zbigniew Zapasiewicz jest niezgułowatym starającym się w „Oświadczynach”, dziarskim, krzepkim jak „Niedźwiedź” oficerem w stanie spoczynku i schorowanym, okutanym w szale, żałosnym, ale wcale niegłupim urzędnikiem bankowym w „Jubileuszu”.

Leon Charewicz także gra postaci diametralnie różniące się wyglądem i temperamentem. Jest porywczym tatusiem podstarzałej panny na wydaniu, gamoniowatym, spłoszonym sługą fertycznej wdowy i czarującym, lubiącym zadawanie szyku bankowcem-jubilatem.

Olga Sawicka również zmienia się nie dopoznania – jako mało urodziwa a wielce kłótliwa panna, poetyczna wdowa skrywająca pod głęboką żałobą ognisty temperament i jako żona, która gadulstwem, jękami i krzykiem potrafi wszystkich wykończyć, ale też wszystko załatwić.

Elementem dodatkowo spajającym trzy utwory dramatyczne są monologi Starego Aktora. W pustym teatrze, na widowni i za kulisami, Krzysztof Stelmaszyk ucharakteryzowany na stojącego nad grobem starca snuje rozważania o kondycji aktora, teatrze i życiu artysty. Z rozrzewnieniem wspomina dawne, dobre czasy, gdy ze sceny płynęły słowa pełne szlachetności,mądrości i pasji, a widz, patrząc na pełną ekspresji grę, ronił łzy albo czuł mróz wędrujący po kościach. Dzisiejsi dramaturdzy i aktorzy, jego zdaniem, ledwie odwzorowują realne postaci i sytuacje, podczas gdy publiczność ma „podziurki w nosie” tego, co i tak zna z życia.

51 minut

51 minut

Sztuka Jarosława Świerszcza występującego pod literackim pseudonimem Ingmar Villqist. Najpopularniejszy dziś młody polski dramatopisarz, z wykształcenia historyk sztuki, wykładowca warszawskiej ASP, podobnie jak w innych swoich sztukach, tak i tu wyraźnie inspiruje się skandynawskim stylem pisania dla teatru: powściągliwym, a jednocześnie pulsującym emocjami, z przeszłością stopniowo wyłaniającąsię spomiędzy kolejnych kwestii.

„51 minut” to przejmująca, ale dalekaod taniego sentymentalizmu opowieść o spotkaniu matki i syna, którzy nie widzieli się od kilku lat. Jerg, chłopak z małej, rybackiej wioski, wyjechał na studia do dużego miasta, przez cały czas nauki nie kontaktował się z rodzicami, pochłaniały go własne sprawy. Nieoczekiwanie zadzwonił, prosząc ich o przyjazd. Pokonując dziesiątki kilometrów, matka przyjechała do niego, zwożąc całą torbę wiktuałów.

Ale Jerg nic już nie je. Jest bardzo słaby, z największym trudem się porusza, niemal nic nie widzi, straciłw łosy. AIDS poczynił ogromne spustoszenia w jego organizmie, lekarstwa nic pomogły, zresztą zostały po nich już tylko dziesiątki pustych pudełeczek. Chłopak umiera, ale przed śmiercią chciał jeszcze zobaczyć bliskich.

?... Zapytał czas

?... Zapytał czas

Nastrojowe widowisko, z pięknymi rolami Joanny Szczepkowskiej, Zofii Kucówny i Janusza Michałowskiego, jest propozycją tzw. teatru familijnego.

Jest to telewizyjna adaptacja powieści Krystyny Siesickiej opowiadająca sentymentalną, „kryminalną” historię trzypokoleniowej rodziny.

Rzecz się dzieje współcześnie, w małym miasteczku.

III Furie

III Furie

Marcin Liber znowu rozdrapuje polskie traumy. Po szczecińskim „Utworze o Matce i Ojczyźnie” Bożeny Umińskiej-Keff przygotował w legnickim Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej kolejną bolesną rozprawę z narodowymi upiorami. „III Furie” napisane wspólnie przez Sylwię Chutnik, Małgorzatę Sikorską-Miszczuk i Magdalenę Fertacz to najmocniejsza wypowiedź legnickiego teatru od czasu „Made in Poland” Przemysława Wojcieszka.

„III Furie” - jeden z najgłośniejszych spektakli sezonu 2010/2011 w polskim teatrze, był na żywo transmitowany z XIV Festiwalu Sztuki Reżyserskiej INTERPRETACJE w Katowicach.

Autorki: Sylwia Chutnik, Małgorzata Sikorska-Miszczuk, Magdalena Fertacz
Reżyseria: Marcin Liber
Realizacja tv: Józef Kowalewski

ABC

Azyl dla bandyty

Azyl dla bandyty

Sensacyjny dramat autorstwa Feliksa Falka, ukrywającego się pod pseudonimem Edward Neyman. Spektakl z 1978 roku wyreżyserował Bogdan Augustyniak.

Anhelli

Anhelli

Autorskie widowisko telewizyjne Grzegorza Królikiewicza (scenariusz, reżyseria, scenografia) na kanwie poematu Juliusza Słowackiego, oprawione specjalną muzyką, częściowo filmowane w plenerach, w wykonaniu zespołu aktorskiego Teatru Polskiego w Bielsku Białej. Właśnie na tej scenie wiosną 1999 r. znany reżyser po raz pierwszy pokazał swoją adaptację symbolicznego, zdawałoby się, zupełnie niescenicznego dzieła.

Apollo z Bellac, reż. A. Wieczur

Apollo z Bellac, reż. A. Wieczur

Jednoaktowa, komediowa sztuka Jeana Giraudoux należy do klasyki światowej literatury. Spektakl „na żywo” w reżyserii Anny Wieczur.

POKAŻ WIĘCEJ

DEF

Dziady. Śladami Adama Mickiewicza

Dziady. Śladami Adama Mickiewicza

Wyjątkowy spektakl oparty na fragmentach wszystkich części „Dziadów” Adama Mickiewicza.

Dziewczęta z Nowolipek. Amelka

Dziewczęta z Nowolipek. Amelka

Czteroczęściowy spektakl na podstawie powieści Poli Gojawiczyńskiej przedstawia losy czterech dziewcząt, mieszkanek biednej warszawskiej dzielnicy Nowolipki. Utrzymany jest w formie opowieści tytułowej bohaterki o swoim życiu. Cykl w reżyserii Stanisława Wohla miał premierę w 1970 roku.

Dziewczęta z Nowolipek. Bronka

Dziewczęta z Nowolipek. Bronka

Czteroczęściowy spektakl na podstawie powieści Poli Gojawiczyńskiej przedstawia losy czterech dziewcząt, mieszkanek biednej warszawskiej dzielnicy Nowolipki. Utrzymany jest w formie opowieści tytułowej bohaterki o swoim życiu. Cykl w reżyserii Stanisława Wohla miał premierę w 1970 roku. Emisja 17 sierpnia, godz. 20.00 w TVP Kultura.

POKAŻ WIĘCEJ

GHI

Hotel Korfanty

Hotel Korfanty

Spektakl „Hotel Korfanty” w reżyserii Roberta Talarczyka powstaje z okazji ustanowionego przez Sejm RP roku Wojciecha Korfantego, w 150. rocznicę urodzin bohatera walki o przyłączenie Śląska do Polski. Ta wyjątkowa realizacja z wnętrz Pałacu Kawalera w Świerklańcu utrzymana będzie w dużej mierze w oryginalnej czarno-białej estetyce.

Historyja o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim, reż. J. Gajewski

Historyja o chwalebnym Zmartwychwstaniu Pańskim, reż. J. Gajewski

Misterium Mikołaja z Wielkowiecka w reżyserii Jarosława Gajewskiego i reżyserii telewizyjnej Redbada Klynstry-Komarnickiego.

Hanoch odchodzi bez słowa

Hanoch odchodzi bez słowa

Sztuka Antoniego Wincha w reżyserii Dariusza Błaszczyka. Spektakl zrealizowany w ramach projektu TEATROTEKA przez Wytwórnię Filmów Dokumentalnych i Fabularnych.

POKAŻ WIĘCEJ

JKL

Kasie

Kasie

Spektakl został zrealizowany przez Wytwórnię Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w ramach projektu TEATROTEKA.

Kobieta w lustrze

Kobieta w lustrze

Spektakl został zrealizowany przez Wytwórnię Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w ramach projektu TEATROTEKA.

Jacuś

Jacuś

Komedia Edwarda Lubowskiego w reżyserii Janusza Bukowskiego. Spektakl z 1989 roku.

POKAŻ WIĘCEJ

MNO

Nie ma

Nie ma

Spektakl zrealizowano w ramach cyklu Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych „Teatroteka”.

Miss HIV

Miss HIV

Spektakl został zrealizowany przez Wytwórnię Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w ramach projektu TEATROTEKA.

Odkrycie Europy

Odkrycie Europy

Sztuka Beniamina Marii Bukowskiego w reżyserii Jagody Madej. Spektakl zrealizowany w ramach projektu TEATROTEKA Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych. Emisja 10 października, godz. 20.00 – PREMIERA w TVP Kultura.

POKAŻ WIĘCEJ

PRS

Przyjechała Żydówka

Przyjechała Żydówka

Znakomity monodram Ryszardy Hanin według tekstu Anny Strońskiej.

Podstolina

Podstolina

„Podstolina” to spektakl Mariusza Malca oparty na motywach „Zemsty” Aleksandra Fredry , w którym na plan pierwszy wysuwa się postać atrakcyjnej wdowy Podstoliny. Intryga została przeniesiona do czasów współczesnych.

Pradziady

Pradziady

Wojciech Kuczok w swoim dramacie nawiązuje do „Dziadów” Mickiewicza i „Wesela” Wyspiańskiego. Czyni to w sposób prześmiewczy i ironiczny, nadając sztuce formę komediowo-groteskową.

POKAŻ WIĘCEJ

TUW

Tajny klient

Tajny klient

Sztuka Igora Gorzkowskiego w reżyserii Wojciecha Pitali. Spektakl zrealizowany w ramach projektu Teatroteka Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych.

Wieczernik, reż. A. Wajda

Wieczernik, reż. A. Wajda

Dramat Ernesta Brylla w reżyserii Andrzeja Wajdy. Nagranie zostało dokonane w Parafii Miłosierdzia Bożego w Warszawie podczas ostatniego z czternastu przedstawień „Wieczernika” w dniu 28 kwietnia 1985 r. Telewizyjna premiera odbyła się w kwietniu 1990 roku.

Wiera Gran

Wiera Gran

Sztuka Anny Burzyńskiej w reżyserii Barbary Sass-Zdort.

POKAŻ WIĘCEJ

XYZ

Zabawy w dom

Zabawy w dom

Spektakl zrealizowano w ramach cyklu Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych „Teatroteka”.

Znowu „Łut szczęścia”

Znowu „Łut szczęścia”

Lech Pijanowski, ukrywający się pod pseudonimem Janusz Jaxa, po sukcesie realizacji telewizyjnej komedii sensacyjnej „Łut szczęścia” w 1960 roku napisał kolejny utwór kryminalny – kontynuację niezwykłych losów prywatnego detektywa Franka Ventury. Premiera „Znowu «Łut szczęścia»” odbyła się 26 kwietnia 1962 roku w reżyserii Janusza Morgensterna. Współczesna inscenizacja sztuki stanowi powrót (po 60 latach) do tytułu. Remake kryminału Janusza Jaxy uświetni obchody 70-lecia Teatru Telewizji, będąc zarazem przypomnieniem tekstu jednego z najważniejszych dla tej sceny autorów sztuk kryminalnych.

Zgaga

Zgaga

Akcja „Zgagi” rozgrywa się w małym miasteczku. Oś fabularną sztuki stanowi odbywająca się w czasie teraźniejszym, interwencyjna rozmowa Kuratorki z Heleną i Tadeuszem, rodzicami niedostosowanej społecznie, udającej psa, niespełna 16-letniej Zuzanny.

POKAŻ WIĘCEJ

123

14 maja o północy

14 maja o północy

Spektakl Teatru Sensacji Kobra z 1973 roku. Scenariusz napisał Andrzej Wydrzyński, a wyreżyserował Stanisław Zaczyk.

10 pięter

10 pięter

Sztuka Cezarego Harasimowicza w reżyserii Witolda Adamka. Spektakl z 2000 roku.

19. południk

19. południk

Autorski spektakl Juliusza Machulskiego z 2003 roku.

POKAŻ WIĘCEJ