Teatr Telewizji TVP

wywiady

„Przygoda” – Beata Ścibakówna: stylowy dramat

„Przygoda” – Beata Ścibakówna: stylowy dramat

Proszę o kilka zdań charakterystyki postaci Anny…

– To profesorowa, ze wszystkimi konsekwencjami tego faktu, elegancka dama nie pozbawiona pewnych pretensji. Anna przeżywa właśnie kryzys, jako żona i w ogóle jako kobieta. Mąż robi karierę, oddalił się od niej, ona zakochała się w młodszym mężczyźnie.

Jak można tę sztukę zakwalifikować gatunkowo? To czysty dramat, czy przesycony także elementami komediowymi?

– Jest odrobinę śmiechu przez łzy. To przede wszystkim tekst o bardzo zmiennej akcji, pełnej niespodzianek, zaskoczeń. Jest trochę tajemniczy, jak willa, w której rozgrywa się akcja i w której naturalnej scenerii kręcone są zdjęcia. Są tu też elementy suspensu. Co pewien czas widzowi wydaje się, ze wszystko wie, a nagle następuje zwrot akcji, który podważa tę pewność. To spektakl bardzo aktorski, od aktorów wszystko tu zależy, oni przede wszystkim, a nie sam dramat jako taki, który dla Maraiego jest tylko formą, pretekstem, tworzą tu główną tkankę przedstawienia.

Wspomniała Pani o tajemniczej scenerii willi. Wpływa ona na nastrój aktorów, na styl gry?

– Tak, cała jej tajemniczość odgrywa rolę. Wnętrze, kostiumy, światło, specyficzna akustyka, wszystko to tworzy odrębną jakość. Ja noszę eleganckie ubranie, strój prawdziwej damy, co też determinuje mój sposób gry. To stylowy dramat, zupełnie inny od tego co dziś tak często pojawia się na scenie i na ekranach, od akcji na śmietniku czy w blokowisku. Tu jest inna klasa ludzi, nie spotykana na co dzień. Reprezentują inne myślenie, inne poczucie humoru, inny rodzaj wykształcenia niż powszechny, inny dobór słów. Wszystko rozgrywa się w aluzjach, półsłówkach, spojrzeniach.

Jak pracuje się Pani z mężem, Janem Englertem i jako reżyserem przedstawienia i jako partnerem aktorskim w roli męża właśnie?

– Z mężem pracuję rzadko, choć jesteśmy w jednym Teatrze Narodowym. A szkoda, bo bardzo lubię z nim pracować. Jako bardzo doświadczony aktor zna i czuje aktorów, daje bardzo przydatne uwagi. Potrafi wydobyć z postaci motywy interpretacyjne, których aktor nawet się nie spodziewa. Nie jestem w tym odosobniona, bo wiem, że inni aktorzy też lubią z nim pracować.

W Teatrze Telewizji ma Pani do tej pory na swoim koncie dwadzieścia ról. Które Pani najlepiej wspomina?

– Bardzo mile wspominam debiut w „Stasiu”, napisanym przez Jerzego Jarockiego tekście o młodym Witkacym, a wyreżyserowanym przez Gustawa Holoubka. Z panem Gustawem pracowałam w Teatrze Telewizji jeszcze dwa razy, w „Na dnie” Gorkiego jako Natasza i w „Wilkach w nocy” Rittnera jako Żaneta Dylska. Sporo pracowałam z Janem Englertem, m.in. w „Kurce wodnej” Witkacego jako księżna Nevermore. Także z Jerzym Gruzą w „Słomkowym kapeluszu”, z Andrzejem Łapickim jako Klara w „Ślubach panieńskich” Fredry, z Edwardem Dziewońskim w „Niebezpiecznym zakręcie” Prietsleya. Ale to było dość dawno, w latach dziewięćdziesiątych. Ostatnio wzięłam udział w „Błądzeniu” Gombrowicza w reżyserii Jerzego Jarockiego, widowisku „Warszawa” w reżyserii Andrzeja Strzeleckiego i zupełnie ostatnio w przedstawieniu na żywo „Trzy razy Fredro”.

Dziękujemy za rozmowę.

Rozmawiali: Krzysztof Lubczyński i Paweł Pietruszkiewicz

„Przygoda” – Wiesław Komasa: lekarz z wiarą w posłannictwo

„Przygoda” – Wiesław Komasa: lekarz z wiarą w posłannictwo

Czy mógłby Pan powiedzieć o swojej roli w tym spektaklu. Jak Pan zinterpretował tę rolę w porozumieniu z reżyserem?

– Jest to prowincjonalny lekarz o nazwisku Szekeres. Jest to bardzo ciekawa postać. W jakimś sensie jest mi ta postać bliska, bo to jest idealista. On wierzy w posłannictwo – jest to słowo dzisiaj bardzo niepopularne. Tym jego posłannictwem jest pomoc ludziom przed chorobą nieuleczalną. Wierzy w to, że kiedy człowiek będzie się profilaktycznie zabezpieczał, to może się obronić. I to jego starcie z Profesorem, który jest człowiekiem sukcesu, który ma zupełnie inną metodę i właśnie ta metoda zagwarantowała mu pozycję zawodową. W chwili, kiedy Profesor ma najważniejszy moment w swojej karierze, czyli otwarcie kliniki, wtedy nieoczekiwanie zjawia się jego przyjaciel z czasów szkolnych, z czasów kiedy wspólnie wierzyli w idee. Myślę, że to jest piękna postawa. Lekarz, w moim odczuciu, musi mieć świadomość służby i świadomość idei niesienia pomocy człowiekowi. W życiu tak bywa, że każdy nadmiar czyni człowieka niewolnikiem tego, co sobie wyznaczył. W momencie największego sukcesu Profesora następuje jego największa przegrana. W tej sztuce ciekawe jest, że nie zwycięża ani ten idealista, ani nie zwycięża ten, który jest wierny nauce i ma sukcesy. Po prostu kolejny raz zwycięża człowiek z takim ewidentnym poczuciem oczekiwania pomocy. To jest takie głęboko ludzkie przesłanie i tej mojej roli i sztuki.

Wcześniej ten spektakl był grany w teatrze żywego planu…

– Wyjątkowo lubiłem grać tę rolę i bardzo sobie zawodowo cenię spotkanie z Janem Englertem. Właściwie po raz pierwszy mieliśmy okazję popracować wspólnie i zagrać wspólnie. Bardzo wysoko sobie cenię i szczerze jestem uradowany tym, że mogłem z nim zagrać, że ta scena zawsze była żywa, że wiedzieliśmy w jakiej sprawie ścieramy się na scenie.

Czy ten spektakl telewizyjny jest daleko idącą modyfikację tej wersji teatralnej?


– Tak to jest, że każdy spektakl teatralny ma jakąś swoją historię. Ten czas po premierze zawsze spektakl tworzy, pogłębia go. Tak było w przypadku „Przygody”. Graliśmy ją w Teatrze Polonia u Krystyny Jandy 110 razy. W tym momencie przenosiliśmy ją do spektaklu telewizyjnego. Ze względu na obecność kamer dialog teatralny trzeba było jednak zmienić w swojej ekspresji pod bliskość kamery. To z kolei powodowało większą potrzebę prawdy konfliktu teatralnego. Na pewno uczyniło to, że spektakl jest zmieniony. Podejrzewam, że przez to, że spektakl miał możność dojrzewania na scenie, a później jeszcze dzięki dodatkowej koncentracji przed kamerami telewizyjnymi, poszerzył swoją głębię psychologiczną.

„Przygoda” – Zofia Zborowska: moja postać odegra pozytywną rolę

„Przygoda” – Zofia Zborowska: moja postać odegra pozytywną rolę

Czy może Pani powiedzieć kilka słów o granej przez siebie postaci? Jaką ona funkcję pełni w całym tym skomplikowanym układzie tekstu?

– To jest taka niepozorna postać, choć ta pielęgniarka tak naprawdę jest ważna w tej sztuce. To trzydziestolatka, zakochana w swoim przełożonym, czyli w profesorze Kadarze, którego gra Jan Englert. Ona chciałaby zrobić wszystko, żeby jakoś rozwiązać skomplikowaną sytuację, która zapanowała w tym domu. Ona kocha profesora miłością szczerą i niewinną. W żadnym razie nie jest jego kochanką. Ona by chciała dla profesora jak najlepiej – chce żeby był szczęśliwy, chce żeby był ze swoją żoną Anną. Nie chciałabym zdradzać szczegółów, ale ta moja postać odegra pozytywną rolę. Tu taki trochę łańcuszek idzie, że każdemu na kimś zależy i każdy robi coś dla dobra drugiej osoby. Jest to takie życiowe i powiem, że spektakl pozostawia nadzieję, a nikomu nadziei nie należy odbierać.

To środowisko, postaci, które występują w sztuce, nadają taki ton ponad przeciętność. Taka inteligenckość, kultura tych ludzi…

– Jest coś takiego. Dla mnie jest to niesamowite przeżycie. Teraz jestem cztery lata po szkole. „Przygoda” w 2010 roku była  moim debiutem teatralnym i zadebiutować w takim towarzystwie jest to zaszczyt dla wtedy jeszcze młodej aktorki… (śmiech) Teraz po czterech latach grania w teatrze mamy możliwość zmierzenia się z tym przed kamerą. Tu jest niewiarygodna intymność. W zasadzie poza jednym aktorem – chodzi o Piotra Adamczyka – nikt z obsady się nie zmienił to jednak sytuacje i sposób grania się zmieniają. To jest piękna sztuka z pięknym przesłaniem. Będzie trzeba zobaczyć jak wyjdzie… (śmiech)

A jaki jest Jan Englert jako reżyser?

– Pan Jan Englert był moim profesorem w szkole. Ja do niego mam podwójny szacunek . Zawsze z dość mocno podwiniętym ogonkiem do niego podchodzę, bo nie dość, że był profesorem w szkole, jeszcze jest znakomitym reżyserem i aktorem. Pedagogiem jest rewelacyjnym. Uważam, że jest to osoba, która nigdy nie powinna zrezygnować z uczenia w szkole, bo on daje młodym ludziom naprawdę bardzo dużo. Ma niewiarygodną cierpliwość, podejście do uczniów. Ma ogromną wiedzę, którą potrafi przekazać, a bardzo często są np. wybitni aktorzy, którzy nie potrafią nic przekazać. Jana Englerta lubię jako reżysera, lubię jako człowieka, lubię jako profesora. Praca z nim jest czystą przyjemnością. Jest dowcipny, ironiczny, ale jest też bardzo ciepłym człowiekiem. 

„Przygoda” – Jan Englert: jestem artystą rozwojowym

„Przygoda” – Jan Englert: jestem artystą rozwojowym

O czym tak naprawdę jest ta sztuka, tak lekko i niezobowiązująco nazwana?

– O życiu. Bo życie jest przygodą. A co należy do najczęstszych form przygody? Miłość, zdrada. Sztuka jest bardzo precyzyjnie skonstruowana, pełna finezyjnie pokazanych wątków, czasem zagadkowych, bo życie jest też stałą zagadką, jak uczy Gombrowicz, tylko że niewielu ludzi próbuje te zagadkę rozwikłać.

Mnie się ta sztuka kojarzy z gatunkiem zwanym powieścią gotycką pełną tajemniczych zagadek i niesamowitych zdarzeń rozgrywających się tajemniczej przestrzeni dziwnego domostwa. Czy podziela Pan to skojarzenie, w którym nie byłem odosobniony?

– Nie, ja takich skojarzeń nie mam, ale jeśli ktoś ma na nie ochotę, to proszę bardzo, nie mam nic przeciwko temu. Jeśli szuka Pan skojarzeń, to ja mam je z rolą w filmie „Tatarak” Andrzeja Wajdy według opowiadania Jarosława Iwaszkiewicza, w którym grałem męża bohaterki granej przez Krystynę Jandę. Tam też jest starszy mąż i młodsza żona, zakochana w młodszym od siebie mężczyźnie.  „Przygoda” jest też sztuką w jakimś sensie inteligencką, bo rozgrywa się w środowisku inteligenckim, wśród ludzi inteligentnych, wykształconych, skomplikowanych, którzy niewiele wyrażają wprost, jak ludzie zwyczajni, za to dużo w formie rozmaitych niedopowiedzeń, subtelności językowych, wysublimowanych gier.

W tym roku mija pięćdziesiąt lat od Pana debiutu teatralnego i jednocześnie debiutu w Teatrze Telewizji…

–  I muszę przyznać, że miło, iż Telewizja Polska jako jedyna to zauważyła. Nie obchodzę jednak żadnego jubileuszu, bo jubileusz to wejście jedną nogą do trumny, a ja uważam się za artystę rozwojowego.

„Przygoda” – Piotr Adamczyk: asystent, który nadużył zaufania

„Przygoda” – Piotr Adamczyk: asystent, który nadużył zaufania

Czy mógłby Pan powiedzieć kilka słów na temat tej sztuki autorstwa wybitnego węgierskiego pisarza…

– W „Przygodzie” Sandora Maraiego, jak to zwykle u niego, tekst jest zbudowany na kulturalnych, inteligenckich dialogach. Tych inteligentów także dotykają bardzo życiowe zawirowania – zdrada, miłość i śmierć. I właśnie między innymi o tych bardzo poważnych ludzkich sprawach jest ta sztuka.

Kim jest w tym spektaklu Pana bohater, doktor Zoltan?

– Jestem w tej roli mało wdzięcznym asystentem profesora Kadara, który prowadzi klinikę – w tej roli występuje Jan Englert, także reżyser spektaklu. Ja gram jego asystenta, tak jak powiedziałem, mało w stosunku do szefa wdzięcznego, mimo to ten oferuje mu, żeby został jego następcą. W pewnym momencie okazuje się, że ta prawa ręka profesora… Tylko czy ja mogę to zdradzić przed premierą? Ten tekst został tak napisany, że mając wstępną wiedzę o czym ta sztuka traktuje, tracimy bardzo wiele. To historia, która nas wciąga poprzez różne niuanse i zaskakujące zwroty akcji. W zasadzie sami musimy zgadywać, kto jest winien.
 
Jan Englert gra w tym spektaklu główną rolę, ale też go reżyseruje. Jak się z nim pracuje?

– To nie jest moja pierwsza praca z panem Janem Englertem. Spotkałem się z nim wiele razy – w teatrze, także w Teatrze Telewizji. Pierwsze nasze spotkanie miało miejsce, kiedy przymierzałem się do zdawania egzaminów do Akademii Teatralnej, gdy pan Englert był jej rektorem. Było to w tzw. dniu otwartym szkoły. Był to zdecydowanie najbardziej emocjonujący moment w mojej karierze, gdy stojąc przed rektorem, miałem tak ściśnięte z nerwów gardło, że trudno mi było wykrztusić nauczony tekst. Od tego momentu, kiedy stałem przed Janem Englertem jako profesorem, do tego spektaklu,  w którym wspólnie gramy, a on reżyseruje, minęło już wiele lat, wiele razy także spotkałem się z nim w pracy. Dziś już stres na szczęście nie dławi mnie w jego obecności. Jan Englert przez to, że jest wybitnym aktorem i pedagogiem, jest także niezwykłym reżyserem umiejącym jednym słowem-kluczem wyjaśnić sedno uwagi aktorowi, na które reżyser bez aktorskiego doświadczenia potrzebowałby wielu zdań. Praca z nim to wyjątkowa zawodowa, nomen omen, przygoda.

„Saksofon” – Jerzy Radziwiłowicz: niejednoznaczność to wdzięk sztuki

„Saksofon” – Jerzy Radziwiłowicz: niejednoznaczność to wdzięk sztuki

Pana postać to Pan w Czarnym Kapeluszu. Czy to on jest postacią kluczową, czy Bohater grany przez Janusza Gajosa?

– To nie jest do końca jasne. To moja postać wygłasza ów monolog, który jest podstawową treścią przedstawienia. Jednak to Janusz Gajos jest tym głównym bohaterem, do którego przychodzi ów przybysz w czarnym kapeluszu. Nie jest to do końca jasne także dlatego, że w gruncie rzeczy nie ma pewności, czy ten przybysz to postać realna czy twór wyobraźni, zmyślenie Bohatera. Przedstawienie, jak i proza, osnute jest na tle wydarzeń z czasów okupacji, ale unosi treści uniwersalne, odwieczne zagadnienia moralne, problem odpowiedzialności, winy, kary, przypadku w ludzkim losie.

Lubi Pan taką niejednoznaczność w teatrze?

– Myślę, że ona współtworzy wdzięk sztuki, nie tylko tej konkretnej. Cóż gorszego w sztuce jak łopatologia i jednoznaczność?

Widowisko „Saksofon” oparte jest przede wszystkim na słowie, a nie na dramatycznej akcji. W starym sporze o teatr dziania się i teatr słowa, po której stronie Pan staje?

– Zawsze jestem po stronie słowa, bo ono jest esencją teatru. Teatr nigdy nie wygra z filmem w sferze tzw. akcji. I nie ma potrzeby, żeby wygrywał czy zastępował film. W spektaklu według prozy Wiesława Myśliwskiego obecności słowa nie trzeba wymuszać, bo słowo jako takie stanowi esencję jego sztuki pisarskiej. Inna sprawa, że akcja przecież zawiera się w monologu. To nie monolog abstrakcyjny, lecz będący opowieścią o konkretnych zdarzeniach, bardzo dramatycznych.

„Saksofon” – Izabela Cywińska: to rzecz o winie i karze

„Saksofon” – Izabela Cywińska: to rzecz o winie i karze

Bardzo ceni Pani prozę Wiesława Myśliwskiego, skoro to już Pani czwarta realizacja telewizyjna na jej podstawie, po „Drzewie”, „Dotknięciach” i w „W poszukiwaniu straconego buta” według „Widnokręgu”. Co Panią tak fascynuje w tej prozie?

– Nie waham się powiedzieć, że to wielka proza i czuję się przynależna do jej „klubu fanów”. Najwspanialsze jest u Myśliwskiego słowo, doskonałe, krystaliczne, pełne znaczeń. Miałam nawet swego czasu zamysł zrealizowania czegoś w rodzaju serialu składającego się z 16 monologów z prozy Myśliwskiego, w wykonaniu wielkich polskich aktorów. Żyli wtedy jeszcze np. Gustaw Holoubek i Zbigniew Zapasiewicz. Pomysł upadł jednak z powodu braku pieniędzy. Zdecydowałam się więc w końcu na jeden monolog, pochodzący z przedostatniej powieści pisarza, znakomitego „Traktatu o łuskaniu fasoli”, uhonorowanego w 2007 roku nagrodą literacką „Nike”. Zdecydowałam się nie dla pieniędzy, bo budżet był niewielki, ale dla artystycznej satysfakcji. Zatytułowałam go „Saksofon”. Powieść jest wielowątkowa, więc mogłam wybrać jeden tylko wątek.

Ten monolog dotyczy czasu II wojny światowej, okupacji niemieckiej w Polsce.

– Tak, a konkretnie problemu winy i kary. Bohaterowi, granemu przez Janusza Gajosa tajemniczy przybysz, Pan w Czarnym Kapeluszu opowiada o winie swojego ojca, Niemca, który w czasie okupacji pacyfikował wieś, w której Bohater mieszkał jako mały chłopiec. Niemiec oszczędził chłopca, bo ten przypominał mu własnego syna. Teraz obaj usiedli naprzeciw siebie: syn niemieckiego żołnierza obarczony winą odziedziczoną po swoim ojcu i niedoszła ofiara tegoż ojca. W monologu Pan w Czarnym Kapeluszu rozważa, czy wina jest dziedziczna i dochodzi do wniosku, że tak, że nie można jej zmazać. Wina pozostaje i przechodzi na kogoś innego. Jednocześnie jest to monolog o Bogu, o śmierci, o przypadku w życiu i naturze naszej egzystencji.

Drugi aktor w tym przedstawieniu, to Jerzy Radziwiłowicz…

– Zaangażowałam wybitnych i myślących aktorów, bo tylko tacy mogli udźwignąć wszystkie finezje tej prozy, jej wielowarstwowość i bogactwo.

Jakie są relacje między obiema postaciami?

– To nie jest do końca jasne. Nie wiadomo tak do końca, czy obie postacie istnieją fizycznie obok siebie. A może Pan w Czarnym Kapeluszu, który pojawia się jako przybysz chcący kupić fasolę, jest personifikacją, wytworem wyobraźni Bohatera? Dlatego także jest to opowieść niepozbawiona elementu sensacji, niemal kryminalna. Może przybysz to zmaterializowana myśl, może postać zmyślona? Ten monolog, to opowieść metafizyczna. Nie wiadomo, co w niej jest prawdą, a co zmyśleniem, gdzie przebiega między nimi granica. Opowieść obrośnięta refleksją o życiu, śmierci, przyjaźni, historii, tradycji.

Jak się do tego dostraja scenografia?

– Scenografia Marcina Stajewskiego jest bardzo realistyczna i tworzy ją przestrzeń ni to pakamery, ni to szopy, gdzieś na terenie zajmowanym przez domki kampingowe. Chcę jeszcze dodać, że poza wielkimi walorami artystycznymi, proza Myśliwskiego, zwłaszcza „Widnokrąg”, jest dla mnie ważna osobiście, bo dzięki niej dowiedziałam się wiele o sobie, o moich własnych widnokręgach, o pop lataniach w życiu, o historii mojej generacji. Proza Myśliwskiego wzbogaciła, pogłębiła moja świadomość historyczną.

Dziękuję za rozmowę.

Rozmawiał Krzysztof Lubczyński

„Lekkomyślna siostra” – Paweł Paprocki: Janek to człowiek chciwy

„Lekkomyślna siostra” – Paweł Paprocki: Janek to człowiek chciwy

Co siedzi w człowieku, że chce zostać aktorem? Czy marzył Pan o tym już jako dziecko, czy stało się to później, np. nie mógł się Pan zdecydować jaki wybrać zawód?

– Jeżeli chodzi o marzenia, to ja marzyłem, żeby zostać muzykiem, a konkretnie pianistą. Myślałem o studiach w akademii muzycznej. Ale to nie wyszło i poszedłem na egzamin do szkoły teatralnej. Jakieś inklinacje teatralne miałem w szkole średniej – uczęszczałem zresztą do społecznego liceum im. Jerzego Grotowskiego. Do Akademii Teatralnej dostałem się po odwołaniu, bo po egzaminie jako pierwszy zostałem pod kreską. Ale cieszę się, że się dostałem, bo po prostu chciałem być artystą. Żadna inna opcja mnie nie interesowała. Praca w zespole, praca z muzyką, bo teatr łączy wiele różnych rzeczy, że to będzie coś, w czym będę mógł się spełniać.

Bycie w zespole aktorskim Teatru Narodowego to marzenie wielu aktorów. Panu się udało. Jak to się stało?


– Był to zbieg wielu różnych okoliczności. Miałem ogromną przyjemność, zaszczyt i szczęście zagrać w przedstawieniu dyplomowym w reżyserii Mai Komorowskiej „Opowieści Hollywoodu”, znane w Polsce głównie z Teatru Telewizji w reżyserii Kazimierza Kutza z Januszem Gajosem w roli głównej. Maja Komorowska postanowiła z nami zrobić ten tekst na dyplom i ja tam zagrałem główną rolę. Była to bardzo trudna, ale fascynująca praca. Na zaproszenie Akademii Teatralnej przyjechał do Polski autor tej sztuki Christopher Hampton, żeby zobaczyć to przedstawienie. Mieliśmy też przyjemność z nim porozmawiać. Ten spektakl obejrzało wielu twórców polskiego teatru. Był taki wieczór, gdzie w jednym rzędzie siedzieli Andrzej Wajda, Jerzy Jarocki i Krystian Lupa. Czułem, że biorę udział w czymś ciekawym i fajnym i potem profesor Jan Englert zaproponował mi pracę w Teatrze Narodowym w przedstawieniu w reżyserii Oli Koniecznej. W następnym sezonie, tj. w 2007 roku, zaprosił mnie pan Jerzy Jarocki do „Miłości na Krymie”.

To musiało być dla młodego aktora coś niesamowitego. Dodajmy, że spektakl został całkiem niedawno zrealizowany dla Teatru Telewizji. Jakie ma Pan wspomnienia z pracy z Jerzym Jarockim?

– Praca z profesorem Jarockim nad „Miłością na Krymie” to było prawie pięć miesięcy. To była moja pierwsza duża rola w Teatrze Narodowym i wiązało się to z wielkim stresem – w obsadzie znalazły się wybitne postacie teatru, profesorowie Akademii Teatralnej, w tym Anna Seniuk. Była to praca obciążona stresem debiutanta. Profesor Jarocki zwykł pracę poprzedzać taką dłuższą wypowiedzią o spektaklu. Pamiętam, że on mnie pytał, co ja o tym sądzę, a ja nie bardzo potrafiłem cokolwiek powiedzieć. Mimo różnych recenzji spektakl jednak odniósł sukces. Sukcesem jest to, że został zapisany dla Teatru Telewizji. Była to ważny moment mojej kariery.

„Lekkomyślna siostra” – Patrycja Soliman: Ada to bardzo zabawna postać

„Lekkomyślna siostra” – Patrycja Soliman: Ada to bardzo zabawna postać

Pani miejsce urodzenia to Kair. Brzmi to nieco intrygująco…

– Nie jest pan pierwszy, który mnie się o to pyta. Mój ojciec był Egipcjaninem, moja mama jest Polką. Poznali się w Londynie, a ja przyszłam na świat w Kairze. Spędziłam w Egipcie jednak tylko dwa lata.

Była Pani dziewczęciem dość krnąbrnym i utrapieniem dla matki. Czy aktorką została Pani wbrew mamie?

– Aktorką zostałam, bo nie widziałam innego pomysłu na swoje życie. Przyszedł taki moment i poczułam, że to jest to co chciałabym w życiu robić. Nie wiedziałam, czy mi się to uda, bo podejmowałam próby kompletnie nie wiedząc, czy mam do tego predyspozycje, czy nie. Ale udało się. Wewnętrzna intuicja mnie w tę stronę pchała.

Mało tego, że udało się Pani zostać aktorką, to jeszcze trafiła Pani bardzo szybko do zespołu Teatru Narodowego. A jest to marzenie wielu aktorów, a szczególnie młodych aktorów…

– Tak to było wielkie szczęście, bo dyrektor Jan Englert był opiekunem mojego roku w szkole aktorskiej i mnie od pierwszego roku znał. Gdyby nie to, nie wiadomo jakby ze mną było. Zresztą z mojego roku do Teatru Narodowego poszło kilka osób z mojego roku – poza mną jeszcze Paweł Paprocki i Marcin Hycnar. Teraz jesteśmy w zespole i razem gramy.

„Lekkomyślna siostra” została zrealizowana w Teatrze Narodowym, ale w reżyserii Agnieszki Glińskiej, która została zaproszona do tej realizacji. Zauważyłem, że często występuje Pani w jej spektaklach. Czy łączy Pani szczególna więź?

– My bardzo lubimy ze sobą pracować. Już od szkoły – od drugiego roku Agnieszka była moją panią profesor i z nią właśnie robiłam dyplom. Jakoś dobrze nam się razem pracuje. Dodatkowym plusem jest fakt, że się bardzo lubimy.
 
W spektaklu występuje Pani jako kuzyneczka Ada. Jest to postać dość odległa, jeśli chodzi o warunki zewnętrzne i osobowość. Chyba jest to ciekawe wyzwanie grać taką rolę?


– Tak, to jest ciekawe wyzwanie i jest to jedna z moich ulubionych ról, które kiedykolwiek zagrałam w teatrze. Bardzo lubię tę „Lekkomyślną siostrę” grać i za każdym razem bardzo się cieszymy, kiedy gramy to w Teatrze Narodowym, choć zdarza się to już coraz rzadziej.

„Lekkomyślna siostra” – Ewa Konstancja Bułhak: w Helenie jest coś smutnego

„Lekkomyślna siostra” – Ewa Konstancja Bułhak: w Helenie jest coś smutnego

W spektaklu Teatru Telewizji „Pamiętnik pani Hanki” grała Pani rolę Kiry, a na planie śpiewała i tańczyła. I był tylko jeden problem, że na dwa dni przed początkiem zdjęć złamała Pani rękę…

– Tak, jednak dzięki cudownym kostiumom, które wymyśliła Magda Biedrzycka, w ogóle nie widać tego, że mam złamaną rękę. Ale przygoda była. Cóż, czasami tak się zdarza.

Ale już wszystko w porządku?

– Tak, już jest dobrze.

Uczęszczała Pani, podobnie jak wiele innych Pani koleżanek i kolegów, do Ogniska Teatralnego Haliny i Jana Machulskich. Czy to doświadczenie ukształtowało Panią jako aktorkę?


– Jeszcze wcześniej było kółko teatralne na moim ukochanym osiedlu warszawskim na Inflanckiej. Tam miałam okazję chodzić przez 2 lata na zajęcia z Radkiem Figurą, które jest świetnym scenarzystą. Cały czas się gdzieś spotykamy i ta przyjaźń trwa. Właśnie Radek Pazura zaraził mnie teatrem i jak rezygnował z tego kółka, to powiedział, żebym poszła do państwa Machulskich, bo to jest fantastyczne kółko teatralne. To był dla mnie rewelacyjny czas trzech lat. To są przyjaźnie do dzisiejszego dnia. Na przykład z Piotrem Adamczykiem byliśmy u państwa Machulskich, a później w szkole teatralnej na roku. Ale były tam też Agnieszka Dygant, Magda Stużyńska, Małgośka Lewińska i wiele innych osób.

„Lekkomyślna siostra” to satyra na mieszczaństwo. Sztuka powstała ponad 100 lat temu. Skoro jest cały czas wystawiana, sugerowałoby to, że ostrze tej satyry nie stępiło się. Co decyduje aktualności tego tekstu?


– Agnieszka Glińska założyła, że my absolutnie nie opowiadamy o ludziach kiedyś, tylko opowiadamy o problemach dzisiejszych ludzi. Te problemy są identyczne. Ta historia jest podobna sto lat temu, jak i dzisiaj. Ludzie tworzą intrygi i nie potrafią się zachowywać wobec siebie tak jak kiedyś. Agnieszka chciała, żeby to nie poszło w kierunku farsy. Chcieliśmy pokazać, dlaczego Helena właśnie tak się zachowuje. Może w niej jest coś smutnego. Propozycja Agnieszki bardzo mi się spodobała i starałam się pójść w tym kierunku.