Akcja sztuki Juliana Ursyna Niemcewicza (1758 – 1841) toczy się w okresie Sejmu Czteroletniego. W obradach nastąpiła przerwa. Posłowie rozjeżdżają się do domów. Walery – syn Podkomorzego – wraca do rodziców na wieś. Czeka tu na niego starościanka Teresa. Młodzi darzą się sympatią i myślą o małżeństwie.

Alicja to dziewczynka, która w drodze do szkoły została porwana, a następnie przez ponad siedem lat przetrzymywana przez swego oprawcę w piwnicy o powierzchni pięciu metrów kwadratowych. Kiedy przez przypadek udaje jej się uciec i odzyskać wolność, jest już dojrzałą, młodą dziewczyną. Alicja próbuje zacząć nowe życie i w tym punkcie rozpoczyna się akcja sztuki.

Dwaj kawalerowie - moczygęba i abstynent - starają się o rękę tej samej dziewczyny, wychowanki imć Pijakiewicza. Początkowo większe szanse ma ten, co nie gardzi trunkiem. Bohomolec nie byłby wszakże Bohomolcem, gdyby prawdziwa cnota nie została wreszcie nagrodzona.

Von Walter - bezwzględny i cyniczny prezydent - zmusza syna, majora Ferdynanda do małżeństwa z książęcą metresą, lady Milford. Młody major, kochający z wzajemnością Luizę Miller, córkę kapelmistrza, sprzeciwia się woli ojca. Intryga, uknuta i konsekwentnie przeprowadzona przez prezydenta, zmierza do skłócenia i rozdzielenia młodych poprzez skompromitowanie dziewczyny w oczach ukochanego. Łatwowierny Ferdynand uwierzy w zdradę Luizy, a ona, zobligowana wymuszoną przysięgą, będzie bezbronna wobec pomówień. Misterna intryga nieuchronnie prowadzi do tragedii.

Główna bohaterka, po nieudanym związku, postanawia kupić humanoida, zaawansowanego technologicznie robota o ludzkim kształcie. Indywidualne oprogramowanie pozwala stworzyć partnera idealnego.

Oto w wiejskim dworku pana Onufrego Ciaputkiewicza bawią dwaj starzy kawalerowie – Wistowski i Pagatowicz. Czas schodzi im mile na partyjkach w karty. Błogi spokój zakłóca jednak wiadomość o nagłym przyjeździe Wandy – wnuczki i „oczka w głowie” Ciaputkiewiczów. „Ja się tu więcej nie pokażę” – oświadcza Wistowski zdumionemu Pagatowiczowi. Jako człowiek majętny uważa się bowiem za „grubą rybę", na którą polują panny na wydaniu, a zwłaszcza ich rodziny. Wistowski zaś lubi niezależność i ucieka przed małżeństwem.