Marta i Jakub Poganowie (Krystyna Janda i Jerzy Stuhr) mieszkają w dużym, pięknym domu, jeżdżą luksusowymi samochodami, „pieniędzy mają więcej niż wydają". Ona jest dziennikarką, on sławnym psychologiem, autorem poczytnych książek i autorytetem moralnym. Pozornie wiodą harmonijne, syte, szczęśliwe życie. Pozornie. W rzeczywistości bowiem egzystują nie tyle razem, co obok siebie.

Dramat rozgrywa się w dwóch płaszczyznach – historycznej i metaforycznej. Pierwsza jest niemal kronikarskim zapisem kilkunastu godzin powstania listopadowego. Ukazuje dramaty postaw Polaków w momencie rozpoczęcia walki zbrojnej, w konfrontacji z postawą wielkiego księcia Konstantego, namiestnika cara w Polsce. Druga przedstawia świat bogów, rozgrywających swoje racje. Człowiek staje się igraszką w ich rękach, ale to on przeżywa swój strach, bohaterstwo i nadzieję.

Cynizm i wyuzdanie przestają być maską, powoli stają się twarzą, drugą naturą Lorenzaccia. Zaskarbiwszy sobie przychylność księcia, Lorenzo może bezpiecznie podjąć dzieło zemsty. Jego działania okazują się jednak chybione. Po zasztyletowaniu Aleksandra przez najętego zbira nie następują oczekiwane zmiany. Florentczycy wybierają nowego władcę, który w swych wyobrażeniach o sprawowaniu władzy niewiele się różni od poprzednika, a za głowę Lorenzaccia wyznaczają nagrodę.

Majętny Radost zamierza wyswatać swojego bratanka Gustawa z piękną Anielą – córką mieszkającej po sąsiedzku Dobrójskiej. Strony szybko uzgadniają małżeński kontrakt. Problem w tym, że Gucio spędza noce w karczmie „Pod Złotą Papugą”, uwodzi kobiety, pije, tańczy i ani myśli się żenić.

Historia trójkąta małżeńskiego. Nieroztropna Żona pewnie dąży tutaj do celu. Mąż, choć inteligentny, przy małżonce okazuje się bezbronny. Nie potrafi podjąć jakichkolwiek decyzji. Kochanek bezczelnie wykorzystuje naiwnych, otaczających go ludzi.

Nieokrzesany i próżny plebejusz, posiadłszy wszystko, co człowiek jego stanu może zdobyć, pragnie teraz zrealizować swoje wielkie marzenie o szlachectwie. „Takie pchanie się wyżej niż Pan Bóg człowieka stworzył kończy się zawsze bardzo smutno" – przestrzega męża pani Jourdain. Jednak on nie zamierza „grzęznąć na zawsze w mizerii swego stanu".

Losy kilku mieszkańców sublokatorskiego pokoju w staromiejskiej warszawskiej kamienicy, niemogących na początku lat trzydziestych znaleźć pracy, miejsca w społeczeństwie, zadowolenia, szczęścia.

Jurek udaje się w podróż w rodzinne strony po kilku latach nieobecności. Dla wykształconego w dużym mieście bohatera wizyta w domu rodziców jest zarówno wyzwaniem, jak i koniecznością. Aby pokonać życiowy kryzys, młody mężczyzna musi zmierzyć się ze wspomnieniami z przeszłości, z duchami zmarłych oraz obsesyjnym przeczuciem własnego końca.

Groteskowy dramat rodzinny rozgrywający się w czasie wigilijnego wieczoru. Z pozoru, rodzina jakich wiele: dzieci, rodzice, babcia i pies. Bohaterowie uczestniczą w dorocznym rytuale pozbawionym dla nich jakiegokolwiek sensu. Zamiast harmonii i radości, wzajemne oskarżenia i pretensje. Zamiast rodzinnego ciepła i miłości, wszechogarniające poczucie krzywdy i samotności.

Losy 29-letniej starej panny, która nagle dowiaduje się, że cierpi na nieuleczalną chorobę serca. Diagnoza lekarska mówi bez ogródek: Joannie zostało tylko kilka miesięcy życia.

To opowieść matki o żałobie, walce o sprawiedliwość i samą siebie. To także historia o marzeniach i ideałach młodości, których nie udaje nam się zrealizować. Agnieszka Przepiórska za rolę Barbary Sadowskiej otrzymała Nagrodę im. Aleksandra Zelwerowicza.

Z perspektywy minionego życia zobaczymy portret kobiety, której niespełnione ambicje artystyczne, zawiedzione uczucia i despotyczna natura w połączeniu z ogromną wrażliwością, przypływami egzaltacji i czułości przełożyły się na klęskę relacji z własnym mężem i dziećmi.