Dokonana przez Macieja Wojtyszkę adaptacja słynnej książki Witolda Gombrowicza.

Telewizyjna wersja wybitnej inscenizacji, którą w Starym Teatrze w Krakowie zrealizował Jerzy Jarocki. Akcja toczy się we śnie polskiego żołnierza Henryka. Wspólnie z kompanem Władziem wraca on z frontów II wojny światowej w rodzinne strony, gdzie wiele się zmieniło.

Gombrowicz opisuje swoje przeżycia używając śmiechu, ironii, prowokacji intelektualnej. Burzy dogmaty, prowokuje i walczy ze stereotypami. Bezkompromisowo sportretował grupę polskich emigrantów w Argentynie czasu wybuchu II wojny światowej.

Książę Filip zaręcza się z nieapetyczną, niewydarzoną i całkowicie pozbawioną seksapilu Iwoną. Jej nieszczęśliwy wygląd, absolutna bierność i prawie zupełne milczenie prowokują następcę tronu...

Towarzystwo przygotowuje się do balu z okazji planowanej rewii mód. Hrabia Szarm, podtatusiały zdobywca dam, licytuje się z baronem Firuletem, który z nich ma więcej kobiet „na rozkładzie”. Książę z małżonką zachwycają się kazaniem, jakie „nasz dhogi ksiądz phoboszcz wygłosił ku czci naszego dhogiego Pana Boga”. Księstwo Himalaj i całe wielce „ahystokhatyczne” towarzystwo z entuzjazmem wita mistrza Fiora, znanego w Europie dyktatora mody „tyleż męskiej, co damskiej”.

Jedna aktorka i chór śpiewaczek. Jedna z najbardziej znanych kobiet XX wieku, o której praktycznie niczego nie wiadomo i bezimienna zbiorowość symbolizująca radzieckie kosmonautki przygotowywane do lotu w kosmos, dublerki Walentyny, które na zawsze pozostają w jej cieniu.

Losy kilku mieszkańców sublokatorskiego pokoju w staromiejskiej warszawskiej kamienicy, niemogących na początku lat trzydziestych znaleźć pracy, miejsca w społeczeństwie, zadowolenia, szczęścia.

Jurek udaje się w podróż w rodzinne strony po kilku latach nieobecności. Dla wykształconego w dużym mieście bohatera wizyta w domu rodziców jest zarówno wyzwaniem, jak i koniecznością. Aby pokonać życiowy kryzys, młody mężczyzna musi zmierzyć się ze wspomnieniami z przeszłości, z duchami zmarłych oraz obsesyjnym przeczuciem własnego końca.

Groteskowy dramat rodzinny rozgrywający się w czasie wigilijnego wieczoru. Z pozoru, rodzina jakich wiele: dzieci, rodzice, babcia i pies. Bohaterowie uczestniczą w dorocznym rytuale pozbawionym dla nich jakiegokolwiek sensu. Zamiast harmonii i radości, wzajemne oskarżenia i pretensje. Zamiast rodzinnego ciepła i miłości, wszechogarniające poczucie krzywdy i samotności.

Losy 29-letniej starej panny, która nagle dowiaduje się, że cierpi na nieuleczalną chorobę serca. Diagnoza lekarska mówi bez ogródek: Joannie zostało tylko kilka miesięcy życia.

To opowieść matki o żałobie, walce o sprawiedliwość i samą siebie. To także historia o marzeniach i ideałach młodości, których nie udaje nam się zrealizować. Agnieszka Przepiórska za rolę Barbary Sadowskiej otrzymała Nagrodę im. Aleksandra Zelwerowicza.