Teatr Telewizji TVP
Ballady i romanse to literacki ślad okresu bodaj najszczęśliwszego w życiu Mickiewicza, okresu najbardziej niefrasobliwego, pozbawionego poważnych dylematów i trosk. Ballady i romanse w Teatrze Wierszalin są jak Klisze Pamięci lat szczęśliwych, lat młodzieńczych, lat na zawsze utraconych
Ballady i romanse to literacki ślad okresu bodaj najszczęśliwszego w życiu Mickiewicza, okresu najbardziej niefrasobliwego, pozbawionego poważnych dylematów i trosk. Ballady i romanse w Teatrze Wierszalin są jak Klisze Pamięci lat szczęśliwych, lat młodzieńczych, lat na zawsze utraconych
Konstantyn Konovalov, dramaturg z Kijowa, napisał tekst o aktorach i reżyserze, uchodźcach z Ukrainy, którzy żyją pod jednym dachem i przygotowują spektakl o wojnie perskiej. Obecna sytuacja wojenna jest powtórką antycznej historii, a paralele są bardzo wyraźne. Pod jednym dachem też nie ma pokoju: ścierają się charaktery, ścierają się poglądy. Każdy w inny sposób odnajduje się w roli uchodźcy.
Konstantyn Konovalov, dramaturg z Kijowa, napisał tekst o aktorach i reżyserze, uchodźcach z Ukrainy, którzy żyją pod jednym dachem i przygotowują spektakl o wojnie perskiej. Obecna sytuacja wojenna jest powtórką antycznej historii, a paralele są bardzo wyraźne. Pod jednym dachem też nie ma pokoju: ścierają się charaktery, ścierają się poglądy. Każdy w inny sposób odnajduje się w roli uchodźcy.
Inscenizacja Zbigniewa Lesienia stanowi próbę zrozumienia bohatera romantycznego, który zmaga się z wrogim światem. Całość zaczyna się od tragicznej sceny egzekucji, a potem uczestniczymy w niemal kryminalnym dochodzeniu, mającym przynieść odpowiedź na pytanie co doprowadziło Kordiana na Plac Marsowy, miejsce ostatniej kaźni.
Inscenizacja Zbigniewa Lesienia stanowi próbę zrozumienia bohatera romantycznego, który zmaga się z wrogim światem. Całość zaczyna się od tragicznej sceny egzekucji, a potem uczestniczymy w niemal kryminalnym dochodzeniu, mającym przynieść odpowiedź na pytanie co doprowadziło Kordiana na Plac Marsowy, miejsce ostatniej kaźni.
Tytułowi bracia Limbourg to postaci historyczne. Urodzeni w Niderlandach, a działający we Francji, przeszli do historii jako twórcy Bardzo Bogatych Godzinek księcia de Berry, wielkiego miłośnika sztuki, zdobionych przepięknymi miniaturami przedstawiającymi alegorie dwunastu miesięcy. W roku 1416 zarówno artyści, jak i ich mecenas zmarli na dżumę.
Tytułowi bracia Limbourg to postaci historyczne. Urodzeni w Niderlandach, a działający we Francji, przeszli do historii jako twórcy Bardzo Bogatych Godzinek księcia de Berry, wielkiego miłośnika sztuki, zdobionych przepięknymi miniaturami przedstawiającymi alegorie dwunastu miesięcy. W roku 1416 zarówno artyści, jak i ich mecenas zmarli na dżumę.
Jednoaktowa, komediowa sztuka Jeana Girodoux należąca do klasyki światowej literatury. Dramat ten opowiada historię Agnieszki, która w Muzeum Wynalazków spotyka tajemniczego nieznajomego. Po krótkiej rozmowie mężczyzna zdradza jej tajemnicę powodzenia u mężczyzn. Agnieszka stosuje tę metodę wobec całego otoczenia, co sprawia, że świat wokół niej nabiera blasku.
Jednoaktowa, komediowa sztuka Jeana Girodoux należąca do klasyki światowej literatury. Dramat ten opowiada historię Agnieszki, która w Muzeum Wynalazków spotyka tajemniczego nieznajomego. Po krótkiej rozmowie mężczyzna zdradza jej tajemnicę powodzenia u mężczyzn. Agnieszka stosuje tę metodę wobec całego otoczenia, co sprawia, że świat wokół niej nabiera blasku.
Bohater, trzydziestoletni Józio, dziwnym kaprysem losu staje się ponownie uczniem. W szkole i poza nią kultywuje swoją obsesję – poszukiwanie właściwej formy, jako klucza do wyzwolenia człowieka z pętających go norm i konwenansów.
Bohater, trzydziestoletni Józio, dziwnym kaprysem losu staje się ponownie uczniem. W szkole i poza nią kultywuje swoją obsesję – poszukiwanie właściwej formy, jako klucza do wyzwolenia człowieka z pętających go norm i konwenansów.
Sztuka inspirowana jest biografią Simony Kossak, jednak przedstawione w niej wydarzenia nie miały odzwierciedlenia w rzeczywistości i są wytworem wyobraźni autorki. Simona Kossak to postać niezwykła. Ostatnia z malarskiego rodu Kossaków, córka Jerzego, wnuczka Wojciecha, prawnuczka Juliusza wielkich polskich pejzażystów i batalistów. Nie spełniła pokładanych w niej rodzinnych nadziei, po pierwsze nie była chłopcem, nie została też malarzem, czwartym Kossakiem. Wybrała własną, niezwykłą drogę.
Sztuka inspirowana jest biografią Simony Kossak, jednak przedstawione w niej wydarzenia nie miały odzwierciedlenia w rzeczywistości i są wytworem wyobraźni autorki. Simona Kossak to postać niezwykła. Ostatnia z malarskiego rodu Kossaków, córka Jerzego, wnuczka Wojciecha, prawnuczka Juliusza wielkich polskich pejzażystów i batalistów. Nie spełniła pokładanych w niej rodzinnych nadziei, po pierwsze nie była chłopcem, nie została też malarzem, czwartym Kossakiem. Wybrała własną, niezwykłą drogę.
Osią fabuły jest autentyczna historia rzymskich patrycjuszy Cencich oraz skonfliktowanych z nimi Orsinich. Ich tragiczne dzieje przepuścił Słowacki, rzecz jasna, przez filtr swojej romantycznej wyobraźni. W efekcie powstał dramat pełen gwałtownych emocji, makabry, przemocy i zbrodni.
Osią fabuły jest autentyczna historia rzymskich patrycjuszy Cencich oraz skonfliktowanych z nimi Orsinich. Ich tragiczne dzieje przepuścił Słowacki, rzecz jasna, przez filtr swojej romantycznej wyobraźni. W efekcie powstał dramat pełen gwałtownych emocji, makabry, przemocy i zbrodni.
Akcja rozgrywa się dziś, we współczesnym teatrze, a bohaterami są aktorzy i aktorki, którym przypisano określone role. Zrywają oni z dotychczasowym porządkiem, zakładają inne kostiumy, by stworzyć „nowy wspaniały świat”. Na czele aktorów staje Kaliban. Zbieżność imienia bohatera, tak jak i innych postaci występujących w tej komedii (Prospero, Trynkulo, Stefano, Miranda, Albertynka...) nie jest przypadkowa. Imiona niczym role przylgnęły do postaci i determinują ich postępowanie.
Akcja rozgrywa się dziś, we współczesnym teatrze, a bohaterami są aktorzy i aktorki, którym przypisano określone role. Zrywają oni z dotychczasowym porządkiem, zakładają inne kostiumy, by stworzyć „nowy wspaniały świat”. Na czele aktorów staje Kaliban. Zbieżność imienia bohatera, tak jak i innych postaci występujących w tej komedii (Prospero, Trynkulo, Stefano, Miranda, Albertynka...) nie jest przypadkowa. Imiona niczym role przylgnęły do postaci i determinują ich postępowanie.
Głównymi bohaterami sztuki są dwaj aktorzy. Hrabia Jerzy (Mariusz Bonaszewski) jest arystokratą bankrutem, który, by zarobić na życie, postanawia wstąpić na służbę do Melpomeny.
Głównymi bohaterami sztuki są dwaj aktorzy. Hrabia Jerzy (Mariusz Bonaszewski) jest arystokratą bankrutem, który, by zarobić na życie, postanawia wstąpić na służbę do Melpomeny.
