Zbiorowa kreacja zespołu – akcja rozgrywa się w umownej scenografii, na symbolicznej granicy, która kiedyś wydawała się wieczna i nieprzekraczalna... teraz błąkają się tu widma. Metaforycznie ukazane losy współczesnych Polaków – historie ucieczek i powrotów: od siebie, od historii, kraju. Próby poszukiwań jakiegoś miejsca, gdzie można czuć się „u siebie”, ostatecznej ojczyzny. „Ziemia niczyja to sumienie, pamięć wierność” – pisze jedna z aktorek, współtwórczyni spektaklu. Według krytyki to także spektakl o dzisiejszej sytuacji artysty, o trudnościach robienia teatru w kraju, w którym runęło to, z czym walczono przez dziesięciolecia.