Teatr Telewizji TVP

Śniadanie u Desdemony

Spektakl z 1974 roku na podstawie dramatu Janusza Krasińskiego – ilustracja zjawiska, które krytycy nazwali „syndromem Krasińskiego”.

W utworach pisarza, który sam przeżył za kratami dziesięć lat (1947-56), najczęściej pojawia się niesprawiedliwie osądzony bohater. W „Śniadaniu u Desdemony” takim bohaterem jest Tadeusz (Ignacy Gogolewski), który wraca do domu po niesłusznie spędzonych w więzieniu latach. Zastaje w mieszkaniu oprócz żony wyraźnie zadomowionego Adama (Edmund Fetting) – przyjaciela sprzed lat.
Budzi to jego, początkowo skrywane, później zupełnie otwarcie wyrażane wątpliwości co do charakteru znajomości Hanki (Zofia Kucówna) – jego żony i Adama. Na tym tle dochodzi do otwartego konfliktu między mężczyznami, którego mimowolnym świadkiem jest Szymon (Piotr Zaborowski), młody przyjaciel Tadeusza z więzienia. Będąc u progu męskiego życia znalazł się za murem więziennym. Obaj byli więźniowie muszą na nowo nauczyć się żyć na wolności.
Tadeusz z trudem przełamuje swoje fobie, które rozwinęły się przez lata odosobnienia a dotyczyły wierności Hanki. Przeżywa on jeszcze dodatkowo kwestię swego niesprawiedliwego wyroku sądowego, który zniszczył jego szczęśliwe życie u boku żony i dzieci. Z trudem dociera do niego, że Adam, choć skrycie kochający Hankę, był jej i jego jedynym przyjacielem. Dzięki niemu dzieci Tadeusza dorastały bez poczucia wstydu za uwięzionego ojca. Był jedyną podporą moralną i materialną Hanki. Szymon, dla którego Tadeusz miał być oparciem na wolności – widząc, że jego przyjaciel sam musi się uporać ze swymi problemami odchodzi. Adam, który żyje samotnie, a który po powrocie Tadeusza stracił „przyszywaną” rodzinę, oferuje mu pomoc.

Reżyseria i scenariusz: Krystyna Meissner
Realizacja telewizyjna: Alicja Ślężańska
Scenografia: Jerzy Rudzki
Obsada: Zofia Kucówna (Hanka), Ignacy Gogolewski (Tadeusz), Edmund Fetting (Adam), Piotr Zaborowski (Szymon).