Premiera w TVP Kultura: 24 kwietnia 2007
Prapremiera polska: 30 listopada 2001, Teatr Polski we Wrocławiu

Przekład: Jacek Stanisław Buras
Reżyseria: Paweł Miśkiewicz
Animacja komputerowa: Andrzej Jarczewski, Marcin Karpiuk
Scenografia: Barbara Hanicka
Muzyka: Grammatik (zespół)
Realizacja TV: Waldemar Stroński

Obsada: Kinga Preis (Klara), Ewa Skibińska (Irena), Bożena Baranowska (Elżbieta), Mariusz Kiljan (Tomasz), Igor Kujawski (Gotfryd), Wojciech Ziemiański (Georg), Nguyen-Van Thong (Chińczyk), Marian Czerski (Nieznajomy), Leszek Kaźmierczak (Muzyk), Łukasz Dynowski (Muzyk), Marcin Józwa (Muzyk), Krzysztof Figurski (Muzyk), Adam Buraczek, Czesława Dąbrowska, Mirosław Gołębiowski, Marek Kurc.

Czas: 100 min.

Główna bohaterka Klara z rosnącym zdumieniem obserwuje swoją absolutną niekompatybilność z resztą świata. Jakby zatrzymała się przed tym etapem ewolucji, który przystosował nas do kłamstwa, udawania i do międzyludzkich gier. Obojętna dla niej z pozoru utrata pracy, polegającej na pisaniu instrukcji obsługi sprzętu AGD, staje się początkiem dramatycznych perypetii. Dea Loher napisała gorzką przypowieść o pokoleniu trzydziestolatków, którzy wolą nie wiedzieć, że świat jest bardziej złożony, niż pokazuje to telewizja.

Dea Loher (ur. 1964) - studiowała filozofię i germanistykę w Monachium, mieszka w Berlinie. Jest laureatką wielu prestiżowych nagród. Debiutowała tekstem „Olgas Raum” („Przestrzeń Olgi”, 1990), w którym jako materiał wykorzystała autentyczne losy niemiecko-żydowskiej komunistki, Olgii Benario, deportowanej z Brazylii i straconej w Ravensbrück. Kilka sztuk Loher powstało w ścisłej współpracy z reżyserem Andreasem Kriegenburgiem (m. in. „Sinobrody – Nadzieja kobiet”, 1997 czy cykl „Magazin des Glücks”, 2001-2002). Napisana w 2000 roku sztuka „Klaras Verhaltnisse” (której prapremiera odbyła się w tym samym roku w Burgtheater w Wiedniu) ukazała się w polskim tłumaczeniu Jacka St. Burasa pod tytułem „Przypadek Klary”. W Polsce spektakl wystawili: Bogdan Tosza w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach i Paweł Miśkiewicz we wrocławskim Teatrze Polskim. Reżyser Krystian Lupa zatytułował sztukę „Stosunki Klary” i wystawił w warszawskim Teatrze Rozmaitości, z Mają Ostaszewską w głównej roli. W 2003 realizacji w Teatrze TV podjęła się Magdalena Łazarkiewicz.

Paweł Miśkiewicz (ur. 1964) – absolwent wydziału aktorskiego (1989) i reżyserii (1995) na krakowskiej PWST. Debiutował w Starym Teatrze w Krakowie rolą Aloszy w pierwszej wersji „Braci Karamazow” w reż. Krystiana Lupy (1990). W zespole spędził jedenaście lat i zagrał we wszystkich zrealizowanych w tym czasie spektaklach Lupy. Jako reżyser zadebiutował realizacją „Śniadania u Tiffany’ego” w 1994 roku na deskach Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Po kilku realizacjach, o jego teatrze zaczęło się mówić "teatr introwertyczny". Siłę napędową spektakli stanowiły bowiem duchowe doświadczenia bohaterów. W latach 2000-2004 Paweł Miśkiewicz pełnił funkcję dyrektora artystycznego Teatru Polskiego we Wrocławiu. Był też pomysłodawcą i dyrektorem artystycznym festiwalu Eurodrama, poświęconego dramaturgii współczesnej. Od 2008 do 2012 roku był dyrektorem naczelnym i artystycznym Teatru Dramatycznego w Warszawie i organizowanego w tym teatrze Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Warszawa Centralna. Jest też autorem kilku realizacji w Teatrze Telewizji (m.in. „Rajski ogródek” wg T. Różewicza 2003, „Podróż do wnętrza pokoju” M. Walczaka 2004, „Zabawy na podwórku” E. Mazyi 2004, „Sen o jesieni” J. Fosse 2006). W AST w Krakowie, której od wielu lat jest pedagogiem, zrealizował wiele spektakli dyplomowych, między innymi nagradzany wielokrotnie „Rajski Ogródek” na podstawie dramatów T. Różewicza (2001). W 2000 roku otrzymał Paszport „Polityki”. Laureat nagrody im. Konrada Swinarskiego – przyznawanej przez redakcję miesięcznika „Teatr” – za sezon 2003/2004, za reżyserię przedstawienia „Niewina” Dei Loher w Narodowym Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie.

Jacek St. Buras (ur. 1945) – germanista, tłumacz z języka niemieckiego (przekładał prozę, sztuki teatralne i poezje, m.in. Goethego, Brucknera, Schillera, Hebbla, Kleista, Lessinga, Musila, Brechta, Dürrenmatta, Bernharda, Schwaba, Krausa, Ransmayra), krytyk literacki, autor sztuk teatralnych i tekstów piosenek aktorskich. W latach 1983 – 1997 redaktor miesięcznika „Literatura na Świecie”. Przez kolejne siedem lat dyrektor Instytutu Polskiego w Wiedniu. Od 2004 roku współredaktor serii przekładów współczesnej literatury niemieckojęzycznej „Kroki/Schritte”, na którą złożyło się sześćdziesiąt tomów autorstwa pisarzy niemieckiego kręgu kulturowego. Za swoją twórczość translatorską otrzymał nagrody: Fundacji im. Roberta Boscha (1989), Stowarzyszenia Tłumaczy Polskich (1993), ZAiKSu (1998), „Literatury na Świecie” (1999, 2007, tzw. Mamut 2015), Austriacką Nagrodę Państwową w dziedzinie przekładu literackiego (2004), Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2011), nagrodę miesięcznika „Teatr” (2013). Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi RP (1996), Złotą Odznaką Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii (2004), Krzyżem Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2018).

Barbara Hanicka (ur. 1952) - absolwentka Wydziału Architektury Wnętrz i Studium Scenografii (pod kierunkiem Lidii i Jerzego Skarżyńskich) krakowskiej ASP. Pracę rozpoczęła w Nowym Jorku – była asystentką Davida Mitchella i współpracowała z Gordonem Edelsteinem w St. Marks Theater. Jest autorką około 150 projektów scenografii i kostiumów. Jak pisała Monika Mokrzycka-Pokora na portalu culture.pl: Dekoracje Hanickiej cechuje płynność i niestabilność, zazwyczaj ewoluują one wraz z akcją. Często nierozerwalnie połączone są z aktorem, poszczególne elementy scenografii reagują na aktorskie działania. W jej teatrze pojawiają się więc ruchome ściany i inne architektoniczne formy, których przesunięcia zespalane są z rytmem gry aktorskiej. Przestrzeń sceniczna rzadko jest gotowa, nie sprawia wrażenia zastanej, lecz ciągle się przekształca. Współpracowała m.in. z: Pawłem Miśkiewiczem, Grzegorzem Wiśniewskim, Mikołajem Grabowskim, Grzegorzem Jarzyną, Zbigniewem Brzozą, a także z Zygmuntem Hübnerem, Tadeuszem Łomnickim, Mają Kleczewską, Maciejem Podstawnym oraz Pawłem Łysakiem. Projekt kostiumów do „Pułapki” Tadeusza Różewicza (premiera 1984) był początkiem jej wieloletniej współpracy z Jerzym Grzegorzewskim (aż do śmierci reżysera). Uhonorowana m.in.: nagrodami Opolskich Konfrontacji Teatralnych: za kostiumy do „Rękopisu znalezionego w Saragossie” (reż. Tadeusz Bradecki) i za scenografię do „Bzika tropikalnego” i „Iwony, księżniczki Burgunda”; Nagrodą Teatralną marszałka województwa pomorskiego za scenografię do spektaklu „Jan Gabriel Borkman”. W Konkursie na Teatralną Inscenizację Dawnych Dzieł Literatury Europejskiej 2010 zdobyła nagrodę za scenografię do „Zmierzchu bogów”. W 2005 roku wydała powieść dla młodzieży „Ale teatr!” Wykłada w krakowskiej Akademii Sztuk Teatralnych.

Grammatik - polska grupa hip-hopowa, działająca w latach 1997-2000 i 2004-2008. W jej skład wchodzili Leszek „Eldo” Kaźmierczak, Marcin „Jotuze” Józwa, Mikołaj „Noon” Bugajak i Łukasz „Ash” Morawski. Nagrali 6 albumów oraz 2 single. Debiutancka płyta "EP" została wydana w 1998 r., natomiast ostatnia "Podróże" w 2007 r. Największą sławę przyniósł im album Światła miasta” z 2000 roku, uważany za klasyk polskiego hip-hopu. W 2005 r. byli nominowani do nagrody Superjedynki w kategorii: Album hip hop. W 2008 r. zakończyli działalność, grając 14 czerwca swój ostatni koncert w Pyzdrach w Wielkopolsce.