Pierwszą inscenizacją w historii polskiej telewizji był wyświetlony 15 listopada 1952 roku fragment „Lalki” z Teatru Polskiego w Warszawie, z Niną Andrycz w roli głównej. W tym samym roku, 15 grudnia, nieliczni widzowie mogli obejrzeć transmisję fragmentu spektaklu „Król i aktor" z Teatru Kameralnego w Warszawie.

Wreszcie 6 listopada 1953 roku po raz pierwszy nadano ze studia telewizyjnego całe, specjalnie przygotowane widowisko teatralne. Sztuka „Okno w lesie” Leonida Rachmanowa i Jewgienija Ryssa o radzieckich partyzantach, wyreżyserowana przez Józefa Słotwińskiego, otworzyła dzieje Teatru Telewizji w Polsce. Pierwsze przedstawienia grane były na żywo i nie były rejestrowane.

Najstarszym spektaklem zachowanym w całości jest „Apollo z Bellac” Jeana Giraudoux’a w reżyserii Adama Hanuszkiewicza. Premiera sztuki odbyła się 17 marca 1958 r. Spektakl zachowany to powtórzona w niezmienionej obsadzie inscenizacja z 10 lipca 1961 r.

W 1954 r. Teatr Telewizji nadał dwie sztuki: anglosaską farsę „Igła” w reżyserii Zbigniewa Kopalki oraz fragmenty „Pokoju” Arystofanesa wyreżyserowanego przez Marynę Broniewską. Rok 1956 przyniósł czternaście inscenizacji dramatu. Liczba ta z roku na rok powiększała się. Stopniowo wprowadzano też nowe gatunki i cykle. Przypominamy Sceny, w ramach których emitowano widowiska teatralne.

Teatr Poniedziałkowy to fundament całego Teatru Telewizji. Ma najdłuższą historię i od lat cieszy się najwyższą – spośród pozostałych cykli – oglądalnością. Przez wszystkie lata gościł znakomitych artystów, stworzył własne środki wyrazu. Spełniał też funkcję edukacyjną, zwłaszcza w odniesieniu do młodego pokolenia. Na przełomie lat 60. i 70., uznawanych za najciekawsze w dziejach teatru telewizyjnego, poniedziałkowe spektakle, pod względem ilości widzów, wyprzedzał jedynie Teatr Kobry i Sensacji.