Jakie jest Pana wrażenie po obejrzeniu spektaklu Teatru Telewizji „Miłość na Krymie” Sławomira Mrożka, który stanowi telewizyjną adaptację przedstawienia wyreżyserowanego na deskach Teatru Narodowego przez Jerzego Jarockiego?

– Tak jak powiedział dyrektor Jan Englert jest to praca misyjna, zarówno Teatru Narodowego – ten Narodowy to nie jest jakiś pusty frazes, ale również działalności misyjna Telewizji Polskiej. Chodzi o to, żeby pokazywać szerokiej publiczności takie spektakle. Ja to widziałem wcześniej na żywo, więc miałem porównanie z wersją Jana Englerta, który jest reżyserem telewizyjnym. Moim zdaniem przeniósł to najlepiej jak tylko można było, grając dużo na zbliżeniach. Stworzył taki rytm wewnętrzny filmowy. No i aktorzy – wspaniali aktorzy. Można by wymieniać wszystkich po kolei – pani Małgorzata Kożuchowska, pan Mariusz Bonaszewski, oczywiście pani Anna Seniuk i pan Janusz Gajos. Na prapremierze spektaklu Teatru Telewizji oglądaliśmy ich z bliska. Kiedy się siedzi na widowni to tylko widzimy sytuacje, często się tylko domyślamy, jak oni to robią naprawdę, jak grają twarzą. Tu mieliśmy przyjemność oglądania ich tak jak w kinie, w bliskich planach. Myślę, że właśnie dzięki tym zbliżeniom, tym bardziej mogliśmy docenić kunszt aktorski.

No właśnie. Jest taka scena, gdy porucznik Piotr Aleksiejewicz Sjejkin łamie serce nauczycielce Tatianie Jakowlewnej Borodinie. W oczach grającej Tatianę Małgorzaty Kożuchowskiej pojawiają się łzy i my to widzimy…

– Pani Kożuchowska pokazała tu też, że ładnie śpiewa. W tej scenie, o której pan wspomina, to było widać łzy. Pani Jolanta Fraszyńska, kiedy była bardzo rozemocjonowana, też widzieliśmy co się dzieje w jej oczach. To jest taka wartość dodana. W teatrze takiej bliskości nie mamy. Nie mamy takiej satysfakcji. Krótko mówiąc ten spektakl, nie tracąc tego, co było dobre w wersji scenicznej, dał nam taką dodatkową przyjemność, że byliśmy blisko aktora. Mamy już pewność, że to jest spektakl naprawdę wybitny i dobrze, że to zostało utrwalone dla – powiedzmy z pewnym patosem – dla potomności.

Nie pierwszy to taki przypadek. Całkiem niedawno w Teatrze Telewizji mogliśmy obejrzeć spektakl „Udręka życia”, który też był przeniesieniem z Teatru Narodowego. Może stanie się to pewną specjalizacją?

– Przypomnijmy, że pani Danuta Maksymowicz, wdowa po panu Jarockim, zakrzyknęła z widowni, żeby przenieść do Teatru Telewizji także spektakl „Sprawa” według „Samuela Zborowskiego” Juliusza Słowackiego. To jest grane w tym teatrze, tylko na scenie od Wierzbowej. To naprawdę jest świetny spektakl – występują w nim m.in. Mariusz Bonaszewski i Jerzy Radziwiłowicz, których widzieliśmy w „Miłości na Krymie” – i myślę, że ten apel należy popierać. Jarocki już nic więcej nie wyreżyseruje i trzeba to utrwalić, bo to jest już odchodząca szkoła reżyserowania. Kończy się jakaś epoka w teatrze polskim i Jarocki był jednym z ostatnich mistrzów teatru, przynajmniej dla mnie, najważniejszego.

Jakie – według Pana – powinny być zachowane proporcje pomiędzy spektaklami robionym od początku do końca w studiu, a tymi, które były grane w teatrze żywym?

– Teatr Telewizji to przede wszystkim spektakl robiony dla telewizji, bo to jest mimo wszystko trochę inna poetyka. Wiadomo, że to się inaczej opisze i inaczej kręci. Z tymi przeniesieniami bym nie przesadzał. Uważam jednak, że należy te spektakle najważniejsze utrwalać dla przyszłych pokoleń widzów, bo może już takiego teatru nie będzie. A przynajmniej nieprędko.

Dziękuję za rozmowę.

Rozmawiał: Paweł Pietruszkiewicz