Jakiego pokroju człowiekiem jest pisarz, którego Pan gra w „Breakoucie”?

– To pisarz naszych czasów, czyli czasów tzw. postmodernizmu, kopiowania, korzystania z tego, co stworzyli inni i przypisywania sobie autorstwa tych jakości. Jest też kabotynem, mającym bardzo wysokie mniemanie o sobie i swojej twórczości i jest pełen pretensji do innych, że – jego zdaniem – nie jest wystarczająco doceniany.

W jakiej sytuacji go poznajemy w przedstawieniu?

– W momencie, gdy jedzie na nagranie do radia i ni stąd ni zowąd psuje mu się auto, pada zasięg komórki i internetu, więc zmuszony jest zatrzymać się na prowincji, w pewnym pensjonacie na Mazurach, w którym spotyka osoby, z którymi, jak się okazuje, coś go kiedyś łączyło. A co – nie zdradzę, żeby nie być nielojalnym wobec widzów.

Ta wielowarstwowa sztuka mówi między innymi o konsekwencjach naszego uzależnienia się od technicznych urządzeń dających nam kontakt ze światem. Czy może Pan sobie wyobrazić życie bez nich?

– Mogę i nawet przez pewien czas tak żyłem. Aczkolwiek oczywiście ich brak jest pewnym utrudnieniem, a ich posiadanie może nawet uratować nam życie, jak to kiedyś mi się zdarzyło. Powszechna ich obecność na pewno jednak bywa często irytująca, gdy zmusza nas do życia w ciągłej czujności, szybkiego odpowiadania na esemesy i tak dalej.

Co jeszcze odczytał Pan w tej sztuce? Pochwałę innej jakości życia z dala od cywilizacji, blisko natury?

– Oczywiście bardzo cenię naturę, ale śmieszą mnie iluzje ludzi, którzy uważają, że jeśli przyjadą na wieś, pochodzą po łące i na przykład narąbią drzewa, to ich życie duchowe ulegnie uszlachetnieniu i uwzniośleniu. Taki jest trochę mój bohater, który sobie przez chwilę wyobraża, że mógłby na tej wsi zostać i prowadzić proste, szczęśliwsze życie.

Złudzenie przypominające tzw. ludomanię Młodej Polski, wykpioną przez Wyspiańskiego w „Weselu”…

– Trochę tak, nawiasem mówiąc jest w tej sztuce trochę nawiązań do literatury, coś z Czechowa, coś z Mrożka.

A imię Konrad, to może lekko ironiczne nawiązanie do bohatera mickiewiczowskiego?

– Może trochę tak. Mój bohater prosi, by nie zdrabniać jego imienia, bo być może intuicyjnie czuje, że jest ono w polskiej kulturze ważne i wzniosłe. W ogóle ten tekst jest mocno intertekstualny zgodnie z duchem postmodernizmu i to mi się w nim podoba.

Jak go Pan zagra?

– Jako kabotyna, który przemienia się w człowieka refleksyjnego.

Ma Pan za sobą wiele ról w Teatrze Telewizji. Jak z perspektywy lat ocenia Pan tę formę widowiska?

– Teatr Telewizji jest dla nie bardzo ważny, bo w latach dziewięćdziesiątych grywałem głównie w nim, a wtedy jeszcze powstawało dużo przedstawień. Wtedy jeszcze graliśmy głównie w dekoracjach i mocno do nich tęsknię. Jestem już jednak człowiekiem starej daty...

Dziękuję za rozmowę.

Rozmawiał Krzysztof Lubczyński