Teatr Telewizji TVP

Stara kobieta wysiaduje, reż. A. Barański

Dramat Tadeusza Różewicza, napisany w 1968 roku, w nowej inscenizacji Andrzeja Barańskiego.

Rok 2021 został ogłoszony Rokiem Tadeusza Różewicza z okazji jego setnych urodzin. Reżyser Andrzej Barański jako jedyny dostał zgodę spadkobierców praw autora na realizację telewizyjną tego dramatu. 


Sztuka Różewicza z 1968 roku jest raczej udramatyzowanym obrazem, bliższym otwartej formule poezji, niż tradycyjnej strukturze dramatycznej. To ważny głos poety zaniepokojonego przyszłością świata. Dramat ukazuje cywilizację zagrożoną zagładą, zdominowaną przez ideały konsumpcyjne, pustkę mentalną, zanik autorytetów oraz rozkład moralny. Tytułowa bohaterka symbolizuje życie, energię i niezmienność podstawowych praw natury. W inscenizacji Barańskiego porusza się na wózku inwalidzkim. Utwór składa się z dwóch odsłon. Pierwsza rozgrywa się w ogrodzie botanicznym, druga w scenerii olbrzymiego złomowiska, które symbolizuje współczesną cywilizację.

Pod względem formalnym jest to utwór najwyższej próby i wciąż niezwykle aktualny.

Autor: Tadeusz Różewicz 

Reżyseria: Andrzej Barański  
Zdjęcia: Grzegorz Kędzierski  
Scenografia: Andrzej Haliński  
Kostiumy: Katarzyna Morawska  
Muzyka: Henryk Kuźniak  
Montaż: Milenia Fiedler  

Obsada: Ewa Dałkowska (Stara kobieta), Jan Frycz (Pan), Vova Makovsky’i (Kelner), Grzegorz Mielczarek (Cyryl), Jarosław Gajewski (Ślepiec), Szymon Michlewicz-Sowa (Młodzieniec), Hubert Zduniak (Stróż porządku), Małgorzata Mikołajczak (Dziewczyna I), Małgorzata Kozłowska (Dziewczyna II), Izabela Baran (Dziewczyna III) i inni

ANDRZEJ BARAŃSKI – reżyser filmowy, teatralny i telewizyjny, scenarzysta. Absolwent Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi (1973). Zadebiutował średniometrażowym filmem telewizyjnym „W domu” (1975), uhonorowanym m.in. Złotym Ekranem oraz nagrodą za debiut na festiwalu w Gdańsku. Zdobył uznanie przede wszystkim jako autor filmów fabularnych, lirycznych, nacechowanych nostalgią obrazów polskiej prowincji. Takie są niewątpliwie: „Niech cię odleci mara” (1982), „Kobieta z prowincji” (1984), „Kramarz” (1990), „Dwa księżyce” (1993). Zanim jednak zrealizował swoją pierwszą fabułę, zdobywał doświadczenie artystyczne w teatrze studenckim podczas studiów politechnicznych we Wrocławiu we wczesnych latach 60. jako dramaturg i reżyser. Współtworzył Studencki Teatr Poezji „Step”, którego opiekunem był Tadeusz Różewicz. Równolegle z realizacją filmów fabularnych uprawia – z nie mniejszym powodzeniem – kino dokumentalne, oświatowe oraz animowane. Ciekawy, chociaż niewielki, jest też jego dorobek w Teatrze Telewizji, w którym zadebiutował w 1993 roku spektaklem „Muzyka druga” M. Duras. Kolejne realizacje telewizyjne to: „Siedem pięter” wg opowiadania D. Buzzatiego (1994), „Kobieta zawiedziona” S. de Beauvoir (1994), „Bożena” wg opowiadania J. Stoberskiego (1995), „Uczone białogłowy” Moliera (1996), „Młodość bez młodości” M. Eliadego (1998), „Moja córeczka” T. Różewicza (2000), „Jeden dzień P. Nicholsa” (2007). 


Odznaczony Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze – Gloria Artis (2011). Laureat „Platynowej Taśmy”, Nagrody Specjalnej polskiej sekcji Stowarzyszenia Krytyków Filmowych FIPRESCI, przyznanej reżyserowi z okazji 40. edycji Festiwalu Filmowego w Gdyni (2015) i Nagrody Specjalnej „Platynowe Lwy” przyznanej za całokształt twórczości na 45. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni (2020). Członek Polskiej Akademii Filmowej.