„Zamek w Szwecji” to jedna z wcześniejszych sztuk Francoise Sagan. W rok po paryskiej prapremierze komedię wystawił warszawski Teatr Współczesny w reżyserii Andrzeja Łapickiego (latem 1961). Później sztukę przypomnieli Romuald Szejd na Scenie Prezentacje (1984) i Olga Lipińska w Teatrze Komedia (1989). Krytycy zastanawiali się wówczas, jak bardzo zmieniły się upodobania publiczności, jej fascynacje literackie i teatralne, uznając, że „rok 1961 i rok 1989 to jednak dwie różne epoki w teatrze”. A jak zabrzmiał sceniczny szlagier po trzydziestu dwóch latach? 

W inscenizacji Grzegorza Warchoła wyraźne stały się akcenty surrealistyczne. W zamczysku na odludziu rezyduje nader niekonwencjonalna rodzina. Prym wiedzie strażniczka tradycji rodu Feisenów, Agata, stara panna owładnięta manią historyczną. Stałymi mieszkańcami zamku są również: Hugo, pan na skandynawskich włościach, jego dwie żony – uznana za zmarłą Ofelia i aż nadto pełna życia Eleonora, jej brat Sebastian, sympatyczny lekkoduch, żywiący wobec siostry podejrzanie gorące uczucia, staruszka babunia i wierny stary sługa Guenther. Co pewien czas do posiadłości Feisenów przybywa z wizytą kolejny kuzyn ze stolicy. Tym razem zjawia się młodziutki Fryderyk. On również, podobnie jak poprzedni goście, nie ma pojęcia, że trafił do zamku-pułapki. Zakochuje się w pięknej pani domu, nieświadom gry, jaką dla zabicia nudy prowadzi arystokratyczna rodzinka.

Przekład: Anna i Jerzy Lisowscy

Reżyseria: Grzegorz Warchoł

Scenografia: Barbara Ostapowicz

Kostiumy: Irena Biegańska

Zdjęcia: Jerzy Łukaszewicz 

Obsada: Teresa Budzisz-Krzyżanowska (Agata), Anna Korcz (Eleonora), Ewa Gawryluk (Ofelia), Krystyna Lubicz-Lisowska (Matka), Jan Frycz (Sebastian), Piotr Machalica (Hugo), Rafał Królikowski (Fryderyk), Jan Prochyra (Guenther)