Premiera Teatr TV: 4 stycznia 1999

Rozmowy przy wycinaniu lasu
Stanisław Tym

Reżyseria: Stanisław Tym
Scenografia i kostiumy: Zbigniew Prończyk
Muzyka: Jerzy Derfel
Zdjęcia: Andrzej Szulkowski
Montaż: Jan Sieczkowski
Obsada: Janusz Gajos (Bimber), Paweł Burczyk (Dunlop), Bogusław Sochnacki (Macuga), Tomasz Sapryk (Zyzol), Jan Kobuszewski (Siekierowy), Jerzy Turek (Gajowy), Dorota Nowakowska (Ethalia), Władysław Kowalski (Alex), Gustaw Holoubek (Ekspert), Maciej Englert (Ekspert), Krzysztof Rudziński (Ekspert), Stanisław Tym (kierowca)
Czas: 98 min.

Telewizyjna inscenizacja klasycznej już pozycji polskiej dramaturgii współczesnej. Opowieść o drwalach, wiodących żywot na leśnej polanie, oddaje klimat rzeczywistości, w której sztuka powstała, a także odnosi się do dnia dzisiejszego. Rozmowy o wszystkim i o niczym wypełniają czas drwalom, których głównym zajęciem jest czekanie. Codziennie czekają, aż przyjedzie Siekierowy i rozda im narzędzia pracy, by po zakończonej dniówce znów je zebrać. Drwale nie mogą się nadziwić, że w carskiej Rosji jeden student, co zarąbał dwie kobiety, miał swoją siekierę, całkiem na własność.

Tę historię – czort wie, czy prawdziwą – wyczytał Bimber w książce, którą wypożyczył z biblioteki. Jak 200 książek przeczyta, może wygra w nagrodę piłkę do futbola albo nawet wycieczkę, i to w obie strony. Kłopot w tym, że w bibliotece jest tylko 47 książek i trzeba parę razy obrócić. Bimber zaczyna już trzecią kolejkę i nie oszukuje, czyta naprawdę – tak jak wtedy, gdy pił, zawsze do dna, uczciwie.

Domorosły filozof Macuga, naiwny Dunlop i lizus Zyzol chętnie słuchają różnych krwawych opowieści albo bajek o królewnach przecudnej urody i kapiących złotem pałacach. Bajki ładnie opowiada pan Siekierowy, a najładniej – pan Gajowy, tak że można słuchać na okrągło. Pan Siekierowy właśnie przyjeżdża ze sprzętem i poufną informacją – będzie się wycinać las. Potem posadzi się kapustę, żeby przyciągnąć zające – jak przywiążą się do tych okolic, a kapusta się skończy, przyjdą do sadu obgryzać drzewa. Sady zmarnieją – i o to głównie chodzi. Bo drzewa przynoszą same straty – przepisy nakazują tępić szkodniki, a trucizna jest droga, jesienią trzeba owoce zebrać, pomyśleć o transporcie, a to też kosztuje.

Stanisław Aleksy Tym (ur. 17 lipca 1937 – zm. 6 grudnia 2024) – aktor teatralny, telewizyjny i filmowy, reżyser i scenarzysta, satyryk, felietonista, rysownik. Na przełomie lat 50. i 60. studiował w Warszawie, m.in. chemię i przetwórstwo, a w latach 1958–1959 – aktorstwo, ale nie ukończył żadnego z tych kierunków. W 1964 zdał eksternistyczny egzamin aktorski. W latach 1960–1972 był związany ze Studenckim Teatrem Satyryków jako autor, aktor, reżyser, a w sezonie 1963/1964 – dyrektor. Jednocześnie (1966–1970) pisał i czasami występował dla kabaretów Owca, Dudek, U Lopka, Wagabunda. Jest autorem wielu sztuk teatralnych, skeczy m.in. Ucz się Jasiu (wężykiem, wężykiem), słuchowisk radiowych i scenariuszy do filmów Stanisława Barei, w których również występował i których był współreżyserem. Popularność zyskał dzięki roli pasażera bez biletu, mylnie uznanego za kaowca, w filmie Marka Piwowskiego Rejs oraz Ryszarda Ochódzkiego w filmach: Miś, Rozmowy kontrolowane i Ryś.

Uznawany za mistrza drobnych, zwłaszcza humorystycznych form literackich, Tym miał szczególną umiejętność wyłuskiwania absurdów dnia codziennego, z którymi obcujemy mimo woli – bo najczęściej nie zdajemy sobie z nich sprawy, bądź przechodzimy nad nimi do porządku dziennego. W drugiej połowie lat 90. pisał felietony do tygodnika „Wprost” i dziennika „Rzeczpospolita”, następnie został stałym felietonistą „Polityki”. Jan Kobuszewski zapytany o Tyma mówił: „Staś Tym jest w dziesiątce najważniejszych komediopisarzy od początku istnienia teatru polskiego – obok Fredry, Blizińskiego, Bałuckiego, Słonimskiego, Mrożka – i chwała mu za to”.["Rzeczpospolita" nr 165, 17 lipca 2002]. Stanisław Tym był laureatem wielu nagród, m.in. za najlepszy scenariusz do filmu Rozmowy kontrolowane na FPFF w Gdyni w 1992, Nagrody Kisiela dla najlepszego publicysty w 1998, nagrody telewizyjnego Pegaza „za poczucie humoru i przenikliwość umysłu” w 2002 oraz tytułu Mistrz Mowy Polskiej w 2010. W roku 2004 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Rok później ukazał się zbiór jego tekstów i rysunków pt. Mamuta tu mam. Stanisław Tym jest również bohaterem filmu dokumentalnego w reżyserii Izabelli Kittel Tym bardziej (1997).

W Teatrze Telewizji debiutował jako autor w 1968 roku tekstem Nie ma takiego problemu, który wyreżyserowała Izabella Cywińska. W 1995 roku wystąpił jako On w spektaklu Prostak autorstwa Anny Strońskiej, w reżyserii Barbary Borys-Damięckiej. Trzy lata później napisał scenariusz oraz dialogi, wystąpił jako Kierowca i wyreżyserował Rozmowy przy wycinaniu lasu