W ogrodach Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego roi się od rosłych mężczyzn w czarnych garniturach. Zza przeciwsłonecznych okularów nie widać ich oczu, lecz sprawiają wrażenie, jakby ciągle lustrowali otoczenie. W uszach mają małe słuchawki. Pozornie rozluźnieni ochroniarze w każdej chwili są gotowi odpowiedzieć na zagrożenie i błyskawicznym ruchem dobyć broni. Wkrótce wśród bujnej roślinności i metalowo-szklanych instalacji ogrodów pojawia się On. Sceneria i oprawa są współczesne – lecz bohater starożytny.

Otoczony wianuszkiem najbliższych współpracowników i przyjaciół kroczy sam Juliusz Cezar! To jego wielki dzień. Za chwilę, przed licznie zgromadzonym ludem rzymskim, bezgranicznie oddany Cezarowi Marek Antoniusz trzykrotnie poda mu koronę ze złotego lauru. I trzykrotnie Cezar odmówi, dając mieszkańcom Wiecznego Miasta dowód, że gardzi znienawidzoną władzą królewską. „Cześć mu!” – zakrzykną głośno wielbiciele talentów militarnych i politycznych Juliusza. „To tylko poza i mamienie maluczkich” – skomentują wrogowie Cezara. Ale cicho i lękliwie, półszeptem...

WWilliam Shakespeare ukończył swoją sztukę „Juliusz Cezar” ponad cztery stulecia temu. W dramacie wskrzesił opowieść o destrukcyjnej i obsesyjnej żądzy władzy, kryjącej się za szczytnymi hasłami i wzniosłymi ideami, oraz o złu, jakie tkwi w ludziach. Zamysłem wielkiego twórcy było uczynić ową opowieść aktualną, odnieść ją do jego własnych czasów.

Tę ponadczasowość treści zawartych w „Juliuszu Cezarze” przywołał Jan Englert. Jego adaptacja – w znakomitej obsadzie aktorskiej – jest pełna odniesień do współczesności reżysera. Bohaterowie dramatu maszerują ulicami Warszawy, spiskują w rozległych pomieszczeniach biblioteki uniwersyteckiej. Marek Antoniusz wygłasza swą słynną mowę ponad grobem Cezara na oczach tysięcy telewidzów. Lud rzymski słucha jego słów i widzi jego postać na szklanych ekranach w swoich domach, pubach, supermarketach. Rzymianie śledzą telewizyjną debatę pomiędzy zabójcami Cezara a jego spadkobiercami. A kiedy dochodzi do konfrontacji, na ulicę wychodzą uzbrojeni od stóp do głów i wyposażeni w broń palną funkcjonariusze służb porządkowych.

Autor: William Shakespeare
Przekład: Stanisław Barańczak
Adaptacja i reżyseria: Jan Englert
Scenografia: Arkadiusz Kośmider
Kostiumy: Tatiana Kwiatkowska
Muzyka: Andrzej Milanowski
Zdjęcia: Witold Adamek

Obsada: Jan Englert (Juliusz Cezar), Jerzy Radziwiłowicz (Marek Brutus), Jan Frycz (Marek Antoniusz), Mariusz Bonaszewski (Kasjusz), Krzysztof Stelmaszyk (Kaska), Andrzej Blumenfeld (Treboniusz), Maciej Kozłowski (Ligarius), Jarosław Gajewski (Decjusz Brutus), Henryk Talar (Metellus Cymber), Jacek Mikołajczak (Cynna), Szymon Bobrowski (Oktawiusz Cezar), Grzegorz Małecki (Lepidus), Józef Duriasz (Popiliusz), Czesław Lasota (Publiusz), Bartłomiej Bobrowski (Lucjusz), Paweł Tołwiński (Masala), Aleksandra Justa (Kalpurnia) oraz Dorota Lanton, Witold Bieliński, Jacek Domański, Jarosław Gruda, Paweł Paprocki, Piotr Rękawik, Wojciech Żołądkowicz, Jarosław Jabłoński

PREMIERA: 13.02.1995 r.