Teatr Telewizji TVP
Ifigenia, Alkestis, Apolonia to trzy ofiary z ludzkiego życia, ofiary losu, przeznaczenia, wojen, ofiary przymusowe i dobrowolne. Składane w czasach mitycznych, kiedy bogowie mieszali się jeszcze do ludzkich spraw i w XX wieku, kiedy było już za późno na jakiekolwiek boskie interwencje, a los ofiar utracił literacki charakter tragedii i stał się tematem dotkliwego reportażu.
Warlikowski w „(A)polonii” podejmuje temat ofiarowania w kontekście odpowiedzialności, która w świecie tragedii zironizowanej i zdemistyfikowanej jest wyłącznie sprawą międzyludzką. Jego adaptacja przygotowana na podstawie tekstów Ajschylosa, Eurypidesa, Hanny Krall, J. M. Coetzeego i wielu innych jest niesamowitą wędrówką przez wielką rzeźnię, jaką są losy ludzkie. W tej śmiertelnej defiladzie biorą udział nie tylko ludzie, ale także bogowie i herosi, ofiary, kaci, aktorzy i widzowie. Warlikowski burzy niezłomne przekonania na temat ofiarowania.
Dyskusja prowadzona jest przy użyciu bardzo różnych rodzajów języka, przez co penetruje nie tylko heroiczne, ale przede wszystkim codzienne aspekty ofiarowania. Odkrywa, co tak naprawdę zdarzyło się, kiedy Ifigenia, Alkestis i Apolonia, która ratowała życie Żydów w czasie II wojny, powiedziały swoje ciche tak, gotowe na poświęcenie życia.
Reżyseria: Krzysztof Warlikowski
Scenariusz: Krzysztof Warlikowski, Piotr Gruszczyński, Jacek Poniedziałek
Scenografia: Małgorzata Szczęśniak
Zdjęcia: Paweł Łoziński, Kacper Lisowski, Łukasz Jóźków
Obsada: Maja Ostaszewska, Magdalena Cielecka, Magdalena Popławska, Ewa Dałkowska, Małgorzata Hajewska-Krzysztofik, Marek Kalita, Maciej Stuhr, Andrzej Chyra, Jacek Poniedziałek, Wojciech Kalarus, Zygmunt Malanowicz i inni.
Ifigenia, Alkestis, Apolonia to trzy ofiary z ludzkiego życia, ofiary losu, przeznaczenia, wojen, ofiary przymusowe i dobrowolne. Składane w czasach mitycznych, kiedy bogowie mieszali się jeszcze do ludzkich spraw i w XX wieku, kiedy było już za późno na jakiekolwiek boskie interwencje, a los ofiar utracił literacki charakter tragedii i stał się tematem dotkliwego reportażu.
Warlikowski w „(A)polonii” podejmuje temat ofiarowania w kontekście odpowiedzialności, która w świecie tragedii zironizowanej i zdemistyfikowanej jest wyłącznie sprawą międzyludzką. Jego adaptacja przygotowana na podstawie tekstów Ajschylosa, Eurypidesa, Hanny Krall, J. M. Coetzeego i wielu innych jest niesamowitą wędrówką przez wielką rzeźnię, jaką są losy ludzkie. W tej śmiertelnej defiladzie biorą udział nie tylko ludzie, ale także bogowie i herosi, ofiary, kaci, aktorzy i widzowie. Warlikowski burzy niezłomne przekonania na temat ofiarowania.
Dyskusja prowadzona jest przy użyciu bardzo różnych rodzajów języka, przez co penetruje nie tylko heroiczne, ale przede wszystkim codzienne aspekty ofiarowania. Odkrywa, co tak naprawdę zdarzyło się, kiedy Ifigenia, Alkestis i Apolonia, która ratowała życie Żydów w czasie II wojny, powiedziały swoje ciche tak, gotowe na poświęcenie życia.
Reżyseria: Krzysztof Warlikowski
Scenariusz: Krzysztof Warlikowski, Piotr Gruszczyński, Jacek Poniedziałek
Scenografia: Małgorzata Szczęśniak
Zdjęcia: Paweł Łoziński, Kacper Lisowski, Łukasz Jóźków
Obsada: Maja Ostaszewska, Magdalena Cielecka, Magdalena Popławska, Ewa Dałkowska, Małgorzata Hajewska-Krzysztofik, Marek Kalita, Maciej Stuhr, Andrzej Chyra, Jacek Poniedziałek, Wojciech Kalarus, Zygmunt Malanowicz i inni.
Trzon fabularny sztuki nie jest zbyt oryginalny: fikcyjne spotkanie dwu wybitnych ludzi, wywodzących się z odmiennych kultur i narodowości. U Sarnera są to polski generał Władysław Anders i żydowski polityk Menachem Begin. Miejscem spotkania jest Londyn. Rzecz dzieje się niedługo po zakończeniu II wojny światowej. Za oknami hotelu, w którym rozmawiają dwaj bohaterowie, trwa jeszcze defilada zwycięzców. Anders i Begin dyskutują na temat ideologii, polityki oraz wzajemnych stosunków polsko – żydowskich. Padają nazwiska znanych osobistości, przywoływane są konkretne wydarzenia z niedawnej przeszłości.
Pasjonująca wymiana poglądów, nieraz trudna dla obu stron, prowadzi jednak do wyjaśnienia wzajemnych animozji i uprzedzeń. Rozmowę wieńczy symboliczne pojednanie. W dyskusję dwóch antagonistów reżyser dyskretnie wplótł elementy poetyckiej stylizacji oraz materiały dokumentalne, dotyczące Andersa i Begina.
Czteroczęściowe widowisko według powieści „Tajemnica Abigel” Magdy Szabo (ur. 1917), najpopularniejszej w Polsce współczesnej pisarki węgierskiej, autorki powieści psychologicznych („Fresk”), dramatów („Ukąszenie żmii”), wielu książek dla dzieci i młodzieży. Wydana w polskim przekładzie w 1977 r. powieść napisana wedle klasycznych reguł gatunku, ujawniła zalety warsztatu pisarskiego autorki – przejrzystość stylu, precyzję i logikę narracji, wyjątkowy dar bezbłędnego szkicowania charakterów i problemów. Okazała się też doskonałym materiałem dla adaptacji telewizyjnej.
Akcja widowiska rozgrywa się w latach II wojny światowej na Węgrzech. Kilkunastoletnia córka generała z Pesztu, Gina, osierocona przez matkę, zostaje wbrew swej woli wysłana na prowincję, do przy klasztornej pensji o zaostrzonym rygorze.
Odizolowana od świata szkoła wydaje się ojcu najlepszym schronieniem dla córki. Jednak Gina źle znosi panującą tu żelazną dyscyplinę, tęskni za ojcem i ukochanym, którego zostawiła w Budapeszcie. Nowe koleżanki wydają jej się dziwne i dziecinne. Dziewczynę śmieszą ich nieustanne zabawy w zamąż pójście, drażni wiara w cudowną moc stojącego w szkolnym ogrodzie posągu Abigel.
Gina buntuje się, popada w konflikt ze wszystkimi. Osamotniona i nieszczęśliwa, wyczekuje dnia powrotu do domu.
Zrozpaczona Gina decyduje się uciec z pensji. Na dworcu zatrzymuje ją profesor König. Zaalarmowany przez dyrekcję szkoły ojciec przyjeżdża niezwłocznie. Długo rozmawia z córką i wreszcie wyjawia powód umieszczenia ukochanej jedynaczki na pensji.
Generał Vitay jest jednym z czołowych przywódców ruchu oporu w wojsku, w każdej chwili może zostać aresztowany. Gdyby w ręce Niemców wpadła również Gina, stałaby się idealnym narzędziem szantażu, mającego skłonić jej ojca do wydania współtowarzyszy konspiracji. Od zachowania dziewczyny może więc zależeć życie wielu ludzi. Dlatego nie wolno jej opuszczać murów oddalonej od centrum szkoły. Ojciec zapewnia ją, że w krytycznym momencie pojawi się ktoś, kto udzieli jej pomocy. Gina próbuje pogodzić się z myślą, że do końca wojny pozostanie w znienawidzonym internacie.
Autor: Magda Szabo
Reżyseria: Izabella Cywińska
Przekład: Alicja Mazurkiewicz,
Scenariusz tv: Izabella Cywińska i Anna Bartenbach
Scenografia: Wiesława Chojkowska, Ewa Kowalska
Kostiumy: Ewa Krauze,
muzyka: Zygmunt Krauze
Zdjęcia: Piotr Wojtowicz,
Obsada: Agnieszka Krukówna (Gina), Antonina Choroszy (Zuzanna), Piotr Fronczewski (Generał Vitay), Janusz Michałowski (König), Krzysztof Janczar (Kalmar), Henryk Talar (Dyrektor), Edyta Olszówka (Piroska), Marzena Gryzińska (Mari), Natasza Sierocka (Banki), Ewa Bułhak (Szabo), Zina Kerste (Murai), Joanna Rutkowska (Gati), Piotr Adamczyk (Feri), Elżbieta Jarosik (Erzebet), Małgorzata Rożniatowska (Magazynierka) oraz Joanna Bać, Monika Bielińska, Katarzyna Bulińska, Maria Cichecka, Marta Gardzińska, Katarzyna Grabowska, Małgorzata Knieciak, Anna Kramarz, JoannaPłaskowicka, Janina Podleś, Ewa Rednowska, Sylwia Więcaszek.
czas: 52 min
Gina wciąż podejmuje próby przełamania niechęci klasy, ale jej wysiłki są raczej bezowocne, dochodzi do wielu nowych dramatycznych spięć. W pobliskim miasteczku coraz wyraźniej odczuwa się atmosferę wojny. Podczas alarmu przeciwlotniczego przerażone dziewczęta wyciągają rękę do zgody.
Pojednana z koleżankami Gina aktywnie uczestniczy w życiu szkoły. Zaczyna dostrzegać rzeczy, których dotychczas nie zauważała.
Diakonisę Zuzannę adoruje przystojny profesor Kalmar. Zuzanna kocha się w profesorze Königu, ale on chyba bardziej interesuje się piękną Mici Horn. Wesoła i pełna wdzięku Mici jest dobrym duchem szkoły, fundatorką wspaniałych przyjęć i wielu niespodzianek.
Tymczasem Gina znajduje w różnych miejscach listy od Abigel. Czyżby dziewczęta miały rację, wierząc w cudowną moc stojącego w ogrodzie posągu? Sceptyczna z natury panna Vitay postanawia to sprawdzić.
Zbliża się Gwiazdka. Generał Vitay niemoże zabrać córki na święta, przekazuje jej dziwną wiadomość. Gina przeczuwa, że w domu stało się coś niedobrego.
Wojska niemieckie opanowały Węgry. Zaniepokojona brakiem wiadomości od ojca Gina rozpaczliwie usiłuje dodzwonić się do domu. Nieoczekiwanie pojawia się młody porucznik, który dyskretnie przekazuje jej list, prosząc o spotkanie. Przedstawia się jako wysłannik jej ojca, chce zabrać Ginę ze sobą.
W tym czasie dziewczyna dostaje kolejny liścik od Abigel, przestrzegający ją przed nieznajomym prowokatorem. Porucznik nie rezygnuje ze swych zamiarów. Podczas zabawy tanecznej u Mici Horn informuje Ginę o sytuacji i zapewnia, że jej ucieczka została przygotowana w najdrobniejszych szczegółach. Panna Vitay podejmuje decyzję.
Dochodzi do dramatycznego spotkania profesora Königa i Zuzanny. Gina dowiaduje się zaskakujących rzeczy o ludziach, których – jak jej się wydawało – dobrze znała. Dziewczyna ma jeszcze jedną satysfakcję – wreszcie poznaje tajemnicę posągu Abigel.
„Afera mięsna” to portret gabinetowych intryg, fałszywych aspiracji partyjnych elit i zgrzebnej rzeczywistości lat sześćdziesiątych XX wieku, czyli „naszej małej stabilizacji”. Dramat dokumentalny Roberta Mellera i Janusza Dymka dotyczy słynnej afery mięsnej z 1964 roku, w której żądano trzech wyroków śmierci, a zasądzono i wykonano jeden. Ofiarą padł Stanisław Wawrzecki.
Pozornie chodziło o nadużycia finansowe i łapówki w przemyśle mięsnym. Faktycznie o zatuszowanie gospodarczej nieudolności rządu, braków w zaopatrzeniu i skierowanie gniewu ludzi na kilku oskarżonych.
Spektakl precyzyjnie opisuje przebieg śledztwa, a także towarzyszącą mu atmosferę: relacje Polskiej Kroniki Filmowej, komentarze prasowe, wreszcie ludzkie reakcje – zarówno spontaniczne, jak i sterowane przez władze. Pokazuje też rodzącą się w partyjnych gabinetach intrygę, której celem było przedstawienie autentycznych nadużyć jako działań zorganizowanej grupy przestępczej, wymierzonych w interes państwa.
Jak pokazuje przedstawienie Sceny Faktu, system łapówek funkcjonował od dawna i był akceptowany przez władze, które czerpały z niego profity, a w stosownej chwili zdecydowały, że trzeba poświęcić kilka osób.
Sędziowie ostatniej PRL-owskiej afery gospodarczej, w której wydano wyrok śmierci, byli bezpośrednio sterowani przez partię, a wykonanie kary, półtora miesiąca po jej zasądzeniu, stało się demonstracją siły ekipy Władysława Gomułki, odcinającej w ten sposób podejrzenia od wyżej postawionych mocodawców.
Porucznik Jończyk przyjeżdża do Warszawy. „Zagłoba” i „Kołodziej”, członkowie polskiego podziemia, dostają wiadomość, że „Borowik” został aresztowany przez gestapo. Oficer wywiadu Schroder przesłuchuje „Borowika” sądząc, że jest on poszukiwanym Jończykiem.
Gestapowiec Mosel prowadzi energiczne śledztwo w sprawie śmierci Schikory. Maria, gosposia Fundelowa, udostępnia polskim naukowcom jego mieszkanie na prowadzenie badań części rakiet znalezionych przez chłopów z lubelskiego. Chłopom z Sarnak udaje się ukryć przed Niemcami całą rakietę, która spadła na nadbużańskie bagna.
Sztuka z 2021 roku w reżyserii Iwana Wyrypajewa.
Telewizyjna adaptacja znanej baśni Hansa Christiana Andersena, zrealizowana w 1994 roku przez Artura Hofmana. W krakowskiej inscenizacji świetne kreacje stworzyli Anna Dymna i Jerzy Trela. Z wdziękiem zagrała także swą rolę mała Dominika Mroczek.
Ten kameralny utwór, rozgrywający się w ciągu jednego dnia, w sposób zaskakujący porusza ważny problem adopcji i wychowania dziecka w zastępczej rodzinie. Reżyserem spektaklu jest Wojciech Smarzowski. Współczesny dramat obyczajowo-psychologiczny debiutującej autorki Marii Czarneckiej. Inspiracją do napisania sztuki była pewna informacja radiowa.
Adaptacja książki Astrid Lindgren w reżyserii Mikołaja Grabowskiego. Spektakl z 1996 roku.
Spektakl Macieja Wojtyszki z 1979 roku przedstawia ten okres życia Mickiewicza, w którym poeta po wydaniu „Pana Tadeusza” zaprzestał publikowania utworów poetyckich i poświęcił się działalności organizatorskiej wśród emigrantów powstania listopadowego; kiedy to romantyczny twórca podjął misję pielgrzyma wolności.
Zrealizowana w 1989 roku przez Janusza Majewskiego telewizyjna adaptacja komedii Mariana Hemara, której prapremiera miała miejsce w 1929 roku w Warszawie w Teatrze Polskim.
Adaptacja powieści Jerzego Pilcha w reżyserii Artura Więcka.
Baśniowa opowieść od zderzeniu dwóch światów z poważnym przesłaniem, ale w lekkiej, zabawnej formie.
Dokonana w 1984 roku przez Jana Błeszyńskiego adaptacja powieści Zofii Nałkowskiej w trzech częściach. „Granica” to psychologiczno-obyczajowe studium z okresu dwudziestolecia międzywojennego.
„Królowa śniegu” to jedna z najbardziej znanych bajek Hansa Christiana Andersena. Spektakl dla Teatru Telewizji w 1984 roku wyreżyserowała Barbara Borys-Damięcka, która także dokonała adaptacji tekstu.
Adaptacja powieści kryminalnej Borisa Akunina dokonana przez Cezarego Harasimowicza. Spektakl wyreżyserował Bartosz Konopka.
Spektakl spektaklu Jarosława Iwaszkiewicz w reżyserii Olgi Lipińskiej z 1972 roku. W roli Chopina wystąpił Leszek Herdegen, a George Sand – Halina Mikołajska.
Sztuka austriackiego pisarza, reżyseria i aktora Volkera Schmidta w reżyserii Joanny Zdrady.
Opowiedziana piosenkami przed- i powojenna historia Polski, do lat pięćdziesiątych włącznie. Telewizyjna inscenizacja scenariusza Agnieszki Osieckiej, widzianego przez młode pokolenie po 35 latach od prapremiery.
„Komedyia w 1 akcie wierszem” Aleksandra Fredry powstała w 1825 roku. Po raz pierwszy została wystawiona w teatrze lwowskim w 1826 r., zaś w warszawskim Teatrze Narodowym rok później. Spektakl z 1994 roku wyreżyserował Andrzej Łapicki.
Dokonana przez Krzysztofa Nazara inscenizacja sztuki Janusza Głowackiego. Spektakl z 1991 roku.
Jednoaktówka Aleksandra Fredry. Spektakl z 1980 roku w reżyserii Andrzeja Łapickiego.
Jednoaktówka Aleksandra Fredry w reżyserii Olgi Lipińskiej. Spektakl z 1974 roku.
Sztuka Stanisława Bieniasza (1950-2001), zwanego pisarzem śląskiego losu, w reżyserii Waldemara Krzystka. „Transfer” autor określił jako „komedię w dwóch aktach”, chociaż niewiele tu do śmiechu.
Tragikomiczna opowieść o życiu w świecie pozorów, drobnych oszustw i wielkich kłamstw. O nieudacznikach, którzy marzą o szczęściu, o rozwianych złudzeniach oraz o fenomenie Micka Jaggera. Sztukę napisał Doman Nowakowski, autor znakomicie przyjętego przez widzów i krytykę „Ketchupu Schroedera” pokazanego w Teatrze Telewizji.
Telewizyjna adaptacja prozy Aleksandra Fredry w reżyserii Adama Hanuszkiewicza. Spektakl z 1977 roku.
Spektakl w reżyserii Sławomira Gaudyna jest adaptacją groteskowej powieści autorstwa Sergiusza Piaseckiego. Przedstawienie z 2020 roku.
Dramat Mikołaja Reja w reżyserii Jarosława Gajewskiego.
Spektakl teatralny z 1989 roku, którego scenariusz powstał na podstawie tajemniczej i fascynującej powieści Franza Kafki. To jeden z najważniejszych tekst XX-wiecznej literatury.
Spektakl Teatru Sensacji Kobra z 1973 roku. Scenariusz napisał Andrzej Wydrzyński, a wyreżyserował Stanisław Zaczyk.
Sztuka Cezarego Harasimowicza w reżyserii Witolda Adamka. Spektakl z 2000 roku.
Autorski spektakl Juliusza Machulskiego z 2003 roku.
