Daily Soup

Reżyseria - Małgorzata Bogajewska
Scenografia - Maciej Chojnacki
Muzyka - Paweł Czepułkowski, Michał Litwiniec
Opracowanie muzyczne - Rafał Kowalczyk
Obsada: Halina Skoczyńska (Matka), Janusz Gajos (Ojciec), Anna Grycewicz (Córka), Danuta Szaflarska (Babka)

Sztuka w oryginalny sposób pokazuje codzienność współczesnej trzypokoleniowej rodziny. Codzienność, na jaką składają się wspólne obiady, rozmowy, większe i mniejsze kłótnie, telewizyjne seriale. Skojarzenie z serialem nie jest przypadkowe. Już sam tytuł. „Daily Soup” brzmi prawie jak daily soap – opera mydlana.

Telenowelę oglądają Babka (Danuta Szafarska) i matka (Halina Skoczyńska). Czas odmierzają według emisji kolejnego odcinka i w ten sposób choć na chwilę odrywają się od własnego, monotonnego życia. Ojciec (Janusz Gajos) próbuje odnaleźć w domu chwilę wytchnienia. Córkę (Anna Grycewicz) uwierają relacje z rodzicami. Ma za to bliski kontakt z Babką i tylko przed nią potrafi się otworzyć. Pod zewnętrzną warstwą bezpiecznej „codzienności” kryją się niewyjaśnione sprawy z przeszłości, wzajemne pretensje, trudne relacje rodzinne.

Spektakl otrzymał Feliksa Warszawskiego (2007) w kategorii „najlepsza drugoplanowa rola kobieca” dla Danuty Szaflarskiej za rolę Babki.

Prapremiera w Teatrze Narodowym w Warszawie, Scena przy Wierzbowej – 26 maja 2007 r.

Dama od Maxima

Scenografia: Arkadiusz Kośmider
Kostiumy: Ewa Krauze
Muzyka: Ryszard Sielicki, zdjęcia: Piotr Wojtowicz
Występują: Joanna Trzepiecińska-Anderman (Lulu), Olga Sawicka (Gabriela Petypon), Olaf Lubaszenko (Doktor Petypon),Zbigniew Zapasiewicz (Generał), Mariusz Czajka (Mongicourt), Natasza Urbańska (Klementyna), Janusz Józefowicz(Porucznik Corignon), Sławomir Orzechowski (Eustachy), Krystyna Tkacz (Księżna), Piotr Adamczyk (Książę), MartaLipińska (Baronowa), Ewa Telega, Jerzy Łapiński (Państwo Sauvarel), Elżbieta Jarosik, Olga Stokłosa (Damy), WojciechDmochowski, Grzegorz Kowalczyk, Michał Milowicz (Oficerowie), Jan Kociniak (Ksiądz), Bogdan Kokotek (Emil) oraz: Agnieszka Brańska, Magdalena Ejmocha, Katarzyna Gaweł, Anna Głuchowska, Joanna Wiśniewska, Krzysztof Adamski,Antoni Powierża, Piotr Rzymyszkiewicz
Aranżacje: Krzesimir Dębski, Choreografia: Janusz Józefowicz
Zdjęcia podwodne: Paweł Wawrzyniec Maciąg,

Dama z łasiczką

Autorka: Elżbieta Chowaniec
Reżyseria: Katarzyna Łęcka
Zdjęcia: Witold Płóciennik PSC
Scenografia: Paweł Dobrzycki
Kostiumy: Oliwia Waligóra
Muzyka: Łukasz Pieprzyk
Obsada: Anna Grycewicz (Simona), Jerzy Schejbal (Ojciec), Lidia Bogaczówna (Matka), Sylwia Juszczak (Gloria), Dominik Łoś (Fotograf), Anna Korzeniecka (Kucharka)

Damy i huzary, reż. K. Janda

Autor: Aleksander Fredro
Reżyseria i adaptacja: Krystyna Janda
Zdjęcia: Piotr Wojtowicz
Scenografia: Maciej Maria Putowski
Kostiumy: Dorota Kołodyńska
Kostiumy wojskowe: Andrzej Szenajch
Dźwięk: Wacław Pilkowski, Marcin Kijo
Montaż: Milenia Fiedler
Obsada: Andrzej Grabowski (Major), Sławomir Orzechowski (Rotmistrz), Grzegorz Małecki (Edmund, porucznik pułku huzarów), Ignacy Gogolewski (Kapelan), Krystyna Janda (Pani Orgonowa), Iza Kuna (Pani Dyndalska), Katarzyna Gniewkowska (Panna Aniela), Małgorzata Kocik (Zofia, córka pani Orgonowej), Henryk Niebudek (Grzegorz), Mirosław Kropielnicki (Rembo), Justyna Schneider (Fruzia), Agata Skórska (Zuzia), Dominika Majewska (Józia)

Spektakl przygotowany przez Krystynę Jandę to oryginalna inscenizacja fredrowskiej komedii w Teatrze TV po ponad 40 latach. Cztery dekady temu powstało słynne przedstawienie telewizyjne tej komedii w reżyserii Olgi Lipińskiej. Dzisiaj reżyserii podjęła się Krystyna Janda, według własnego scenariusza telewizyjnego, w naturalnych wnętrzach i plenerach dworu szlacheckiego w Brześcach. Zaprosiła do współpracy wspaniałych polskich aktorów wielu pokoleń i wybitnych twórców: m.in.scenografa Macieja Marię Putowskiego, autorkę kostiumów Dorotę Kołodyńska, autora zdjęć Piotra Wojtowicza.

Akcja sztuki toczy się w domu Majora na wsi. Wczasuje on tutaj z grupą przyjaciół – huzarów. Odpoczynek w sielskim ustroniu umilają im polowania i gra w szachy. Dopiero co wyprawiono z dworku „ostatnią białogłowę”. Kawalerski błogostan nie trwa jednak długo. Majora odwiedzają bowiem trzy siostry razem ze „świtą”, bynajmniej nie złożoną z mężczyzn. Żołnierski honor nakazuje godnie przyjąć niewiasty. „Huzary” dwoją się i troją, jednak ich wysiłki odnoszą skutki zgoła przeciwne do zamierzonych. Tymczasem damy, niezrażone nieokrzesaniem swych gospodarzy, postanawiają wprowadzić w życie swoje plany, dotyczące ożenku Majora.

Damy i huzary, reż. O. Lipińska

Autor: Aleksander Fredro
Reżyseria: Olga Lipińska
Scenografia: Jerzy Gorazdowski
Kostiumy: Małgorzata Spychalska
Realizacja TV: Olga Lipińska
Obsada: Marek Walczewski (Major), Bronisław Pawlik (Rotmistrz), Wojciech Pokora (Edmund), Jan Kobuszewski (Kapelan), Danuta Szaflarska (Orgonowa), Ryszarda Hanin (Dyndalska), Zofia Kucówna (Panna Aniela), Bożena Dykiel (Zofia), Barbara Młynarska (Zuzia), Anita Dymszówna (Fruzia), Danuta Rastawicka (Józia), Czesław Roszkowski (Grześ) i Jerzy Turek (Rembo)

Dawne grzechy

Autor: Roger Mortimer Smith
Przekład: Bogusława Plisz-Góral
Reżyseria: Krzysztof Lang
Scenografia: Anna Wunderlich
Kostiumy: Dorota Kołodyńska
Realizacja TV: Krzysztof Buchowicz

Obsada: Tomasz Karolak (Lennie), Adam Woronowicz (George), Kamilla Baar (Charlotte), Jan Frycz (Crichton)

Ta czteroosobowa sztuka pełna jest zaskakujących zwrotów akcji, trzyma w napięciu, a z drugiej strony niepozbawiona jest literackiego dystansu i zabawy z widzem. Dwaj mało znaczący londyńscy gangsterzy – George i Lennie – postanawiają radykalnie odmienić swoje życie. W tym celu porywają jedyną córkę bogatego przedsiębiorcy Chamberlaina – Charlotte. Bogaty tatuś otrzymuje ofertę odzyskania córki za znaczną sumę pieniędzy.

Wszystko zdaje się iść zgodnie z planem do momentu, kiedy dziewczyna przekonuje Lenniego (którego, podobnie jak bohatera powieści Steinbecka „Myszy i ludzie” o tym samym imieniu, cechuje pewna umysłowa ociężałość), aby pomógł jej uciec. Uwolnienie Charlotte rozpoczyna ciąg zaskakujących zdarzeń, w których nikt nie jest tym, kim się wydawał być do tej pory.

Gra jest emocjonująca do samego, absolutnie nieprzewidywalnego końca. Duże tempo akcji utworu i zmieniające się „pozycje” bohaterów utrzymują widza w stałym skupieniu. Autor zręcznie zbija z tropu i zaskakuje nas śmiałymi rozwiązaniami dramaturgicznymi.

Definitywny upadek prezesa

Reżyseria: Jeremi Przybora
Realizacja TV: Alicja Ślężańska
Obsada: Jerzy Wasowski (pan A), Jeremi Przybora (pan B), Bohdana Majda (sekretarka), Wiesław Gołas (starszy portier Ogiński),Jan Kociniak (naczelnik Bidelec), Małgorzata Niemirska (Oriana Gwizdoń, uczona kurtyzana), Jarema Stępowski (Nierdzieżko, rencista) Mieczysław Pawlikowski (prezes Bardzioch)
Czas 47 min

Dwaj Starsi Panowie usiłują rozwikłać zagadkę tajemniczej śmierci prezesa ZUPEX-u i zniknięcia rencisty Nierdzieżki, ostatniego interesanta prezesa. Drobiazgowe śledztwo prowadzi do rekonstrukcji niezwykłych wydarzeń. Rencista Nierdzieżko, dawny pracownik ZUPEX-u, „opiekun” kurtyzany Oriany Gwizdoń, zaoferował prezesowi dziwną usługę – załatwienie dowolnej sprawy w niebie, a na dowód swych możliwości zapowiedział swe rychłe wniebowstąpienie.

Ku zaskoczeniu samego Nierdzieżki owa chwila wniebowstąpienia nadeszła w trakcie audiencji u prezesa. Widok grawitującego Nierdzieżki spowodował nieszczęśliwe wypadnięcie prezesa przez okno.

Deprawator

Premiera w Teatrze Telewizji: 7.10.2024
Autor: Maciej Wojtyszko
Reżyseria: Maciej Wojtyszko
Scenografia i kostiumy: Paweł Dobrzycki
Zdjęcia: Grzegorz Kędzierski PSC
Muzyka: Piotr Moss
Montaż: Beata Barciś PSM
Obsada: Andrzej Seweryn (Witold Gombrowicz), Wojciech Malajkat (Czesław Miłosz), Paweł Krucz (Zbigniew Herbert), Anna Cieślak (Rita Labrosse), Magdalena Zawadzka (Iza von Neyman), Grażyna Barszczewska (Janina Miłosz), Katarzyna Skarżanka (Charlotte)

Derby w pałacu

Ta groteskowa komedia serio miała swoją prapremierę w lipcu 1966 na scenie Teatru Polskiego w Warszawie. Była towtedy sztuka współczesna, mocnym satyrycznym ostrzem godząca w kruchą fasadę socjalistycznego porządku.Po premierze bardzo dużo pisano, umieszczając sztukę, w szeregu utworów"o lepszym Rzeczypospolitej urządzeniu",porównując ją do"Wesela","Zemsty", twórczości Gombrowicza i Witkacego. Odnajdywano w niej tę samą przenikliwązdolność odsłaniania narodowych kompleksów, wad, słabości, portretowania współczesnych zachowań i formułowania,może niewygodnych, ale istotnych dla wszystkich pytań. Syn byłego stangreta został dyrektorem majątku pracodawcówojca, majątku przejętego po wojnie przez PGR. W budynkach gospodarczych prowadzi wzorową i dewizowo dochodowąhodowlę koni wierzchowych, a w hrabiowskim pałacu urządził muzeum. Zgromadził tam wszystkie pamiątki świetnościminionych czasów i rodzinne precjoza familii Dembopolskich. Miejscowy sekretarz partii ma inny pomysł na wykorzystaniekoni i pałacu. I tu rozpoczyna się pierwszy konflikt: nowego i starego, sentymentalizmu i przywiązania do przeszłości zkoniunkturalnym, merkantylnym kalkulowaniem; wartości głębszych i trwalszych z doraźnością. Problemy skomplikują sięznacznie, gdy na scenie pojawi się sam hrabia pragnący spocząć po śmierci w pałacowym ogrodzie, wyrachowanastażystka, romantyczny wachmistrz i pracownicy tajnego urzędu w malarskich uniformach. A także, jak to w grotesce,nieoczekiwanie dla wszystkich - Czarna Dama z portretu.Ćwierć wieku temu Stefan Treugutt pisał:"To sztuka nie o karabelach, nie o dewizach, nie o sporach o władzę nawłasnym podwórku, to sztuka o naszej własnej świadomości, o kłopotliwościach przymierzania terminu zbiorowego -Polska - do naszych prywatnych aspiracji, ambicji, pomysłów, marzeń, do własnych metryk i kart personalnych, które byśmychcieli wypisać własnym dzieciom...".