W Polsce Istvan Orkeny (1912-79) znany jest także jako autor dramatu „Rodzina Totów”, wystawionego w warszawskim Teatrze Polskim pt. „Strażak Tot”, oraz powieści „Wystawa róż”. Po polskiej prapremierze „Zabawy w koty” (1973) w Teatrze Małym za dyrekcji Adama Hanuszkiewicza podniosły się zgodne głosy, że szkoda wielkiego talentu Ireny Eichlerówny w głównej roli na „taki sobie obrazek liryczny z humorem i łezką”. W latach 70. sztuka cieszyła się jednak znacznym powodzeniem w ojczyźnie autora i na wielu scenach europejskich, które ją wystawiały. „Ta miłosna historia trojga ludzi tylko tym różni się od innych, że jej bohaterowie mają nie naście czy dwadzieścia kilka lat, lecz wszyscy są po sześćdziesiątce” – pisał o swojej sztuce Orkeny.
Odsunięci na boczny tor, żyjący wspomnieniami zaklętymi w starych fotografiach, rozumiejący bezlitosne prawa i fizyczne uciążliwości starości, nie mogą pogodzić się z najbardziej dojmującym bólem – samotnością. Życie owdowiałej Orbanowej upływa na dokarmianiu kota sąsiadów, kłótniach z kierowniczką sklepu nabiałowego,„zabawie w koty” z mieszkającą przez ścianę Myszką, zdziwaczałą kobieciną porzuconą poprzez męża, na pisaniu listów i rozmowach telefonicznych z ukochaną siostrą Gizą, przykutą do wózka inwalidzkiego w odległym, zagranicznym sanatorium. Raz w tygodniu odwiedza ją przyjaciel z dawnych lat, niegdyś słynny śpiewak operowy, dziś żałosny korepetytor śpiewu w zespole przemysłu bawełnianego, obrzydliwy łakomczuch, grubas myślący tylko o jedzeniu. Monotonną egzystencję bohaterki odmienia jej nowa przyjaciółka, która nieoczekiwanie, z impetem wkracza w jej życie. Podstarzała, zaniedbana kobieta przeobraża się w szykowną damę, farbuje włosy, nosi eleganckie suknie i kapelusze, bywa w kawiarni i na koncertach, wreszcie wyzwala się spod przemożnego, przytłaczającego wpływu siostry. Dzięki przyjaźni z Paulą czuje, że komuś znowu na niej zależy. Odmieniona Orbanowa budzi żywe zainteresowanie Wiktora. Ich dotychczas mocno zrutynizowana znajomość nabiera nowych, romantycznych barw i rodzi nadzieje na przyszłość. Nielojalność przyjaciółki i niewierność amanta niweczą jednak marzenia o innym życiu.
Bohaterami tej psychologiczno-obyczajowej sztuki są młodzi, dwudziestokilkuletni ludzie, którym przyjdzie niebawem przyjąć nowe, nieznane im dotąd role: żony, męża, ojca czy matki. Są na to zupełnie nieprzygotowani. Ich wspólną cechą jest niedojrzałość. Wciąż raczej bawią się w dom rodzinny, zamiast go świadomie tworzyć. Pretekstem do nakreślenia bardzo subtelnych relacji między bohaterami jest dla autorki moment, kiedy do mieszkania młodego, bezdzietnego małżeństwa wprowadza się ona mimowolnym świadkiem, ale także katalizatorem wydarzeń, pod wpływem których zmieni się całkowicie życie tych trojga młodych ludzi.
Autorka: Dominika Łapka
Reżyser: Tomasz Jurkiewicz
Scenografia: Anna Wunderlich
Kostiumy: Anna Englert
Muzyka: Tomasz Gąssowski
Dźwięk: Michał Robaczewski, Tomasz Wieczorek
Zdjęcia: Kacper Fertacz
Montaż: Aleksandra Gowin
Dźwięk: Michał Robaczewski, Tomasz Wieczorek
Obsada: Sandra Drzymalska, Paweł Tomaszewski, Aleksandra Pisula, Bartłomiej Kotschedoff, Filip Milczarski, Hankar Demir, Konrad Makowski.
Rzecz rozgrywa się w Londynie podczas jednego spotkania byłej baletnicy, teraz poruszającej się na wózku inwalidzkim Elizabeth i Michaela – przystojnego aktora, bezrobotnego alkoholika. Pretekstem do wizyty aktora u niepełnosprawnej baletnicy jest próba przeczytania jej sztuki.
Na początku przebieg spotkania nie budzi niepokoju, ale po jakimś czasie Michael odkrywa pułapki zastawiane na niego przez Elizabeth. Jej celem wydaje się być przekonanie Michaela, że przypadek, który zaistniał kiedyś w ich życiu, wcale nie był przypadkiem.
Przemieszanie realności i fikcji, atmosfera zamknięcia, groza sytuacji bez wyjścia oraz fascynująca gra namiętności kończy się śmiertelnym strzałem.
Sztuka Lloyda jest świetnym materiałem na zbudowanie pełnego napięcia thrillera. Bogactwo psychologiczne postaci stwarza możliwość dwóch kreacji aktorskich.
Autor: Marcus Lloyd
Reżyseria: Mariusz Malec
Zdjęcia: Jan Holoubek
Muzyka: Andrzej Milanowski
Kostiumy: Aleksandra Staszko
Obsada: Magdalena Cielecka (Elizabeth), Grzegorz Małecki (Michael), Aleksandra Prykowska (asystentka Elizabeth)
Czas: 57 min
Akcja rozgrywa się w latach 30. XX wieku w Krakowie. Młody chłopak wspina się po szczeblach kelnerskiej kariery. Restauracja, w której pracuje, staje się symbolem zamkniętego świata, rządzonego bezwzględnymi zasadami walki o pozycję i przetrwanie.
W sztuce, która znalazła się w finale Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej w 2012 roku, autor próbuje zmierzyć się z legendą Solidarności. Jej dzieje, od strajków sierpniowych, przez stan wojenny, wizytę papieską, aż po dzień dzisiejszy, poznajemy poprzez losy młodej dziewczyny, Grażyny, która po skończeniu studiów i wakacjach nad morzem w 1980 roku, podejmuje pracę w jednym z dolnośląskich zakładów, w którym zapisuje się do nowopowstałego związku. Ona sama, nie pojawia się jednak w sztuce i w widowisku.
Z montażu wspomnień i komentarzy jej krewnych, przyjaciół i współpracowników powstaje portret młodej, uczciwej, pełnej wiary i oddania związkowi kobiety, która obserwując z bliska działaczy solidarnościowych, musi skonfrontować swój idealizm z dalekim od doskonałości życiem codziennym w organizacji. Autor daleki jest bowiem od idealizowania ludzi tworzących struktury związku niskiego i średniego szczebla. Grażyna dostrzega i musi pogodzić się ze smutnym faktem, że nie wszyscy działacze są ludźmi ideowymi, że często pod przykrywką solidarnościowych, wolnościowych haseł, realizują swe osobiste, przyziemne i nie zawsze uczciwe interesy.
Przewrotna groteska o zakładzie karnym, który staje się azylem wolności. Bohater odwiedzający w więzieniu swego brata, stopniowo odkrywa tajemnicę tego dziwnego miejsca. Okazuje się, że przebywający tam skazani to ludzie, którzy dobrowolnie wybrali pobyt w odosobnieniu.
Zdesperowane, nastoletnie rodzeństwo napada na lombard. Uciekając z łupem, trafiają na przechodzący ulicą patrol policji. Bez zastanowienia wpadają do sąsiadującego z lombardem sklepu z lampami. Wszystkim obecnym każą położyć się na podłodze, co nie dzieje się bez przeszkód.
„Zamek” jest ostatnią częścią tzw. Trylogii samotności – dwie poprzednie to „Ameryka” i „Proces”. Franz Kafka odrzuca tradycyjne konwencje prozy (fabułą, opisowość) na rzecz wieloznacznych , parabolicznych obrazów, ukazujących tragizm jednostki we współczesnym społeczeństwie. Bohaterem jest Józef K. (Piotr Bajor), człowiek samotny, zmagający się beznadziejnie z anonimowymi siłami zbiurokratyzowanego świata. W spektaklu wystąpili także m.in.: Ewa Błaszczyk, Adrianna Biedrzyńska, Kalina Jędrusik i Krzysztof Tyniec.
Lata 50. i 60. ubiegłego wieku to „epoka Saganki”. Jej talent budził podziw („ma wrodzony dar odnajdywania właściwych słów”). Styl życia bulwersował opinię publiczną. Samochody wyścigowe i poker („trwonię wszystko co zarobię”), alkohol i kokaina, romanse, skandale – tworzyły legendę Saganki. Ona sama po latach zauważyła ironicznie: „legenda stała się rzeczywistością”. Przyznała też szczerze i z pokorą: „Chciałabym napisać coś naprawdę dobrego, ale to wymaga czasu. Pięciu lub sześciu lat. A przecież muszę płacić podatki”.
Sztuka opracowana na podstawie powieści Marii Kuncewiczowej pod tym samym tytułem.
Sensacyjny dramat autorstwa Feliksa Falka, ukrywającego się pod pseudonimem Edward Neyman. Spektakl z 1978 roku wyreżyserował Bogdan Augustyniak.
Autorskie widowisko telewizyjne Grzegorza Królikiewicza (scenariusz, reżyseria, scenografia) na kanwie poematu Juliusza Słowackiego, oprawione specjalną muzyką, częściowo filmowane w plenerach, w wykonaniu zespołu aktorskiego Teatru Polskiego w Bielsku Białej. Właśnie na tej scenie wiosną 1999 r. znany reżyser po raz pierwszy pokazał swoją adaptację symbolicznego, zdawałoby się, zupełnie niescenicznego dzieła.
Spektakl Teatru Sensacji „Kobra” z roku 1968. Sztukę Barbary Gordon wyreżyserował August Kowalczyk.
Sztuka Ingi Iwasiów w reżyserii Barbary Białowąs. Spektakl przygotowany w ramach projektu TEATROTEKA.
Dramat Małgorzaty Maciejewskiej w reżyserii Lecha Mackiewicza.
Spektakl „Hotel Korfanty” w reżyserii Roberta Talarczyka powstaje z okazji ustanowionego przez Sejm RP roku Wojciecha Korfantego, w 150. rocznicę urodzin bohatera walki o przyłączenie Śląska do Polski. Ta wyjątkowa realizacja z wnętrz Pałacu Kawalera w Świerklańcu utrzymana będzie w dużej mierze w oryginalnej czarno-białej estetyce.
Misterium Mikołaja z Wielkowiecka w reżyserii Jarosława Gajewskiego i reżyserii telewizyjnej Redbada Klynstry-Komarnickiego.
Sztuka Antoniego Wincha w reżyserii Dariusza Błaszczyka. Spektakl zrealizowany w ramach projektu TEATROTEKA przez Wytwórnię Filmów Dokumentalnych i Fabularnych.
Spektakl został zrealizowany przez Wytwórnię Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w ramach projektu TEATROTEKA.
Spektakl został zrealizowany przez Wytwórnię Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w ramach projektu TEATROTEKA.
Komedia Edwarda Lubowskiego w reżyserii Janusza Bukowskiego. Spektakl z 1989 roku.
Spektakl teatralny z cyklu „Kobra” na podstawie powieści Patricka Quentina i w reżyserii Józefa Słotwińskiego.
Spektakl zrealizowano w ramach cyklu Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych „Teatroteka”.
Spektakl został zrealizowany przez Wytwórnię Filmów Dokumentalnych i Fabularnych w ramach projektu TEATROTEKA.
Spektakl na podstawie powieści detektywistycznej Joe Alexa (Macieja Słomczyńskiego) w reżyserii Marka Bukowskiego.
Znakomity monodram Ryszardy Hanin według tekstu Anny Strońskiej.
„Podstolina” to spektakl Mariusza Malca oparty na motywach „Zemsty” Aleksandra Fredry , w którym na plan pierwszy wysuwa się postać atrakcyjnej wdowy Podstoliny. Intryga została przeniesiona do czasów współczesnych.
Spektakl telewizyjny z cyklu „Kobra” będący adaptacją powieści Macieja Zenona Bordowicza w reżyserii Ireneusza Kanickiego. Spektakl z 1971 r.
Spektakl Teatru Sensacji „Kobra” z roku 1969. Sztukę Andrzeja Zbycha (Zbigniewa Safjana i Andrzeja Szypulskiego) wyreżyserował Andrzej Konic.
Spektakl Teatru Telewizji z roku 1964. Powieść Zbigniewa Uniłowskiego wyreżyserował Jerzy Antczak.
Spektakl Teatru Sensacji „Kobra” z roku 1974. Sztukę Andrzeja Pastuszka wyreżyserowali Józef Gębski i Antoni Halor.
Spektakl Teatru Polonia w Warszawie na podstawie książki Sabiny Baral w reżyserii Magdy Umer.
Spektakl zrealizowano w ramach cyklu Wytwórni Filmów Dokumentalnych i Fabularnych „Teatroteka”.
Transmisja z Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie (koprodukcja Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego).
Spektakl Teatru Sensacji Kobra z 1973 roku. Scenariusz napisał Andrzej Wydrzyński, a wyreżyserował Stanisław Zaczyk.
Sztuka Cezarego Harasimowicza w reżyserii Witolda Adamka. Spektakl z 2000 roku.